Aurea mediocritas
Julia WollnerKojarzone z sacrum, przywodzi jednocześnie na myśl zepsucie. Od czasów legendarnego króla Midasa łączone z pychą i zachłannością, zdobi też święte obrazy i boskie oblicza. Gdzieś pomiędzy tymi skrajnościami, które symbolizuje złoto, leży, jak to zwykle bywa, złoty środek. Odkryty, jakżeby inaczej, nad Morzem Śródziemnym.
(redaktorka naczelna "Lente") Miłośniczka antycznego Rzymu, zapachu neroli i dramatów Pirandella, z drugim domem w Andaluzji. Doktor italianistyki, żona Izraelczyka, publicystka, kawoszka i niedoszła archeolożka. www.julia-wollner.com
Przed nami piękna, złota jesień. Pora roku, która zachwyca barwami i nastrojem; dzięki nim, jak żadna inna, pomaga docenić codzienność. A pomoc ta jest nam teraz szczególnie potrzebna.
Po ostrym świetle lata, w którym niejeden z nas szukał ucieczki od rutyny, wracamy do dobrze znanych kątów, do oswojonego rytmu. Bywa, że powrót ten napełnia nas lękiem. Czy w tym roku uda nam się obłaskawić powszedniość? Czy nie rozproszy się w niej radosny zachwyt nad światem, tak łatwo przeżywany wśród wakacyjnych chwil? Natura, na szczęście, wie, co robi. Przed szarugą ostatnich miesięcy roku daje nam chwilę wytchnienia od skrajności – od upału i od mrozu, od letniej ekscytacji i od zimowego snu. W złocistym świetle września uczymy się rozumieć najważniejszą funkcję złota: doskonały, upragniony, arystotelesowski środek. Ten, który dystansuje się wymuskanej doskonałości, odrzucając jednocześnie to, co małe, zepsute i próżne. Bierzmy od świata tyle, ile potrzeba; dajmy tyle, ile możemy, byle szczerze, byle z uśmiechem. Szczęścia i spełnienia szukajmy w umiarze, w drobnych gestach, w prostych słowach. Może wróci wtedy do nas, ludzi, opiewany przez rzymskich poetów złoty wiek. Tego, nie tylko na złotą jesień, nam życzę.
