Powszechnie uważamy, że człowiek wieków średnich był istotą pozbawioną wyobraźni, a także wyczucia piękna i artystycznego zmysłu. Był to ktoś, kto koncentrował się wyłącznie na wymiarze religijnym swojej egzystencji, niezależnie od swojego statusu materialnego i społecznej pozycji. Nawet król, choć zajmował się dodatkowo wojnami i polityką dynastyczną, robił to, bo był królem – czyli pomazańcem bożym. Wszystko w średniowieczu sprowadzało się do religii. Czy tak jednak było na pewno?
