aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

Magazyn śródziemnomorski Julii Wollner

O nas
Sklep
Współpraca
FAQ

aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

styl życia

design

więcej...

design

Ceramika sycylijska

Monika Utnik-Strugała

design

Body positive? Seks i przemoc w kampaniach reklamowych włoskich marek odzieżowych

Izabela Frankowska

design

Oko proroka

Agnieszka Jasińska

design

Noce z Leonardem. Kilka słów o prezencie idealnym

Małgorzata Biłozór-Salwa

aktualności

Lente – Modern Mediterranean. Nasza śródziemnomorska restauracja w Warszawie

Julia Wollner

design

El panot. Kafelek, który stał się symbolem Barcelony

Gosia Villatoro

design

Tajemnicza moc minerałów. 5 kamieni, które warto znać

Marta Norenberg

styl życia

kulinaria

więcej...

kulinaria

Krem pistacjowy z białą czekoladą

Karolina Wiercigroch

aktualności

Bartek Kieżun, Stambuł do zjedzenia

Julia Wollner

kultura

Uczta Lamparta

Ewa Karolina Cichocka

kulinaria

Frytki z polenty z cytrynowym aïoli

Karolina Wiercigroch

kultura

5 rzeczy, których nie wiedziałam o włoskim jedzeniu

Julia Wollner

cyklicznie

Małmazja

Agnieszka Jasińska

kulinaria

Lawendowe ciasteczka sablé

Karolina Wiercigroch

styl życia

lente znaczy powoli

więcej...

lente znaczy powoli

Maroko. Jest tak, jak być powinno

Anka Florczak

lente znaczy powoli

Miasta niespieszne, czyli Cittaslow

Magdalena Maja Śliwińska

kultura

Ziemowit Skibiński, Zwierciadło Śródziemnomorza. Rozmowy z Zygmuntem Kubiakiem

Julia Wollner

lente znaczy powoli

Włoch na emeryturze

Olga Bialer-Young

sapere aude

Percepcja czasu we Włoszech

Julita Sajór

kultura

Strażniczka miodu i pszczół Cristiny Caboni

Julia Wollner

lente znaczy powoli

La Panella. Rzymskie śniadanie

Julia Wollner

styl życia

osobiście

więcej...

osobiście

Zwyczajne

Julia Wollner

kultura

Lia Aurelia, dla przyjaciół Liri. Rzecz o eufonii i macierzyństwie

Julia Wollner

aktualności

Szczęśliwego Nowego Roku

Julia Wollner

aktualności

Roma. Siła miłości

Julia Wollner

osobiście

Szawuot

Julia Wollner

osobiście

Być żoną Egipcjanina

Karolina Janowska

osobiście

Kalokagathia

Julia Wollner

styl życia

zapachy

więcej...

styl życia

O lawendzie

Redakcja

cyklicznie

Kwiat pomarańczy w perfumach

Julia Wollner

styl życia

O jaśminie

Julia Wollner

cyklicznie

Acca Kappa Vaniglia e fior di mandorlo. O łagodnym kwiecie migdałowca

Julia Wollner

styl życia

Tendre Madeleine marki Les Senteurs Gourmandes

Julia Wollner

perfumy pachnące Śródziemnomorzem

Nobile 1942 La Danza delle Libellule

Magdalena Maciejewska

cyklicznie

Najpiękniejszy zapach świata. O kwiecie pomarańczy

Julia Wollner

więcej wpisów

● ● ● ● ● ● ●

Chcesz porozmawiać?

Napisz do nas! Nasz adres to
info@lente-magazyn.com

Archiwum
Sklep
O nas
Płatności i dostawa
Regulamin
Polityka prywatności

ⓒ LENTE 2016 – 2020
| Design & development: tausendsassa
ⓒ LENTEUP 2020 –
| Development: ekaram

lente_by_julia_wollner

Śródziemne bez filtra w słoneczny zimowy dzie

Śródziemne bez filtra w słoneczny zimowy dzień wygląda mniej więcej tak. To akurat Andaluzja, ale podobnie roziskrzone bywają styczniowe dni w Grecji, Włoszech i Izraelu.
⚓️
Kilkanaście pięknych, słonecznych styczniowych dni, które w środku zimy zdają się sugerować wiosnę, Grecy nazywają „alkionides meres”. Ich antyczni przodkowie opowiadali sobie legendę o Alkione i Keyksie, a symbolem „alkionides meres” stały się barwne ptaki - zimorodki.
⚓️
Jak opowiada na Lente Katarzyna Rowińska, „ona była córką króla wiatrów, Eola, a on jej mężem, synem Gwiazdy Porannej. Alkione (’Αλκυόνη) została zamieniona przez bogów w zimorodka, i rzeczywiście jej imię po grecku oznacza do dziś tego wdzięcznego niebieskiego ptaszka. Co do reszty mitu nie ma zgodności. Według jednej z wersji Alkione i Keyks byli tak szczęśliwym małżeństwem, że czuli się niczym młode bóstwa – a nawet porównywali się do Hery i Zeusa. To nie mogło im ujść bezkarnie, zostali więc zamienieni w parę ptaków – on w nurka, a ona w zimorodka. Zimorodek jednak spędzał czas na nadmorskich skałach i tam też wił gniazdo. A kiedy zimą, według mitu, składał jaja, wzburzone morze niszczyło gniazdo. Bogowie ulitowali się nad nieszczęśliwą Alkione i co roku, zimą, Eol (lub Zeus według innej wersji) uspokaja wiatry, aby ptaszyna mogła je spokojnie wysiedzieć. Inna wersja mitu głosi, że Keyks udał się do wyroczni po poradę, a w trakcie podróży jego statek zatonął. Kiedy wieść dotarła do jego żony, ta z rozpaczy rzuciła się do morza, a bogowie z litości zamienili oboje w parę zimorodków.”

Kilka dni temu brałam udział w pewnych warsztata

Kilka dni temu brałam udział w pewnych warsztatach. Wśród uczestników pojawił się temat wdzięczności. Wiele się o niej ostatnio mówi: że jest warunkiem szczęśliwego życia, że pomaga w stanach obniżonego nastroju, a nawet, że poprawia odporność. Bycie wdzięcznym stało się na swój sposób modne.
⚓️
Ogromnie się z tej mody cieszę, bo sama jestem miłośniczką praktykowania wdzięczności. Powód mam bardzo egoistyczny: wdzięczność ma to do siebie, że im częściej ją wyrażamy, tym więcej mamy do niej powodów! 🙂
⚓️
W moim mniemaniu jest też wdzięczność sztuką, której bardzo pięknie uczy nas Morze Śródziemne. Pisałam o tym kiedyś tutaj:
👉🏻lente-magazyn.com/o-wdziecznosci/
⚓️
Wróćmy jednak do warsztatów. Wśród uczestników pojawiły się wątpliwości: co robić, jeśli się tej wdzięczności nie czuje, jeśli trudno nam znaleźć pozytywne elementy w swoim życiu? I wtedy ktoś zaproponował wspaniałe ćwiczenie. Otóż należy sobie wyobrazić, że wszystko, o czym dziś z wdzięcznością nie pomyślimy, jutro... zniknie. 😱
⚓️
Myślę więc sobie wieczornie, jak wiele w moim życiu osób, zjawisk, miejsc, za które dziękuję. Na przykład za Ciebie i Twoją tu obecność! Jestem też wdzięczna za całą drogę i każdy jej element, nawet za wyboje, przeszkody, kamienie. A Ty? Za co jesteś dziś wdzięczny?
📸
Zdjęcie zrobił mój kolega Tomek Zając podczas niedawnej wizyty w Rzymie (ja przez covid na razie nie podróżuję). Dziękuję, carissimo! 😘

Uwielbiam je! Oto pozłacane kolczyki Althea. 😍

Uwielbiam je! Oto pozłacane kolczyki Althea. 😍🌿🌞

Ich nazwę wymyśliła moja córka Tullia, która już dawno przerosła mnie w znajomości antycznej Grecji i jej mitologii. Gdy szukałam dla kolczyków ładnego imienia z tamtych stron, podpowiedziała: „Althea. Uzdrowicielka. Przecież Ty uważasz, że Śródziemnomorze uzdrawia!”. Trudno odmówić jej racji!
⚓️
Piękne, delikatne i niezwykle kobiece kolczyki o tej nazwie doskonale pasować będą do właścicielki, która wierzy w uzdrawiającą moc natury i światła, a także mądrości i zgody, symbolizowanych przez drzewo oliwne.
⚓️
Kolczyki wykonano ze srebra i pokryto warstwą 14-karatowego złota.
⚓️
Zapraszam Cię po nie do lente-magazyn.com/sklep!

Pisząc o lekturach dotyczących krajów śródzie

Pisząc o lekturach dotyczących krajów śródziemnomorskich, przedstawiam Wam zwykle teksty literackie, o wysokich walorach artystycznych. Poznawanie regionu nie może być jednak ograniczone do kultury wysokiej, która nie powstałaby przecież, gdyby nie to, co zwykłe i codzienne. Sacrum nie potrafi istnieć bez profanum.
⚓️
Dziś na Lente znajdziecie moją recenzję książki „Sobremesa” Mikołaja Buczaka, opowiadającej o życiu codziennym w Hiszpanii. Link podałam w bio.
⚓️
Jakie są Wasze ulubione książki o Hiszpanii?

Oto kwietnik z Caltagirone, oczywiście ozdobiony

Oto kwietnik z Caltagirone, oczywiście ozdobiony tamtejszą ceramiką, o której na Lente pisze Monika Utnik-Strugała (link w bio).🪴Ja zaś zbieram się do wiosennego przesadzania roślin. Tak, wiem, do wiosny jeszcze trochę, ale przygotowań jest sporo. Kto kocha rośliny ozdobne, zrozumie!
⚓️
I tak na przykład, wielkim wyzwaniem jest kupno odpowiedniej donicy dla palm - musi być wysoka, podłużna.
⚓️
Mam też kwiatki, które można rozsadzać w dowolnym momencie - np. moje kochane epipremnum, podobne do bluszczowych pędów, ale dużo łatwiejsze w uprawie.
⚓️
Tak sobie myślę - może napisałabym o moim świecie małej ogrodniczki na Lente? Powiedziałabym, jak zapełnić dom roślinami, by zawsze czuć się jak w śródziemnomorskim ogrodzie. Czytalibyście?

Ten psiak już tu kiedyś był, ale myślę, że w

Ten psiak już tu kiedyś był, ale myślę, że wybaczycie jego powrót w instagramowe progi! Sfotografowałam go w sycylijskim miasteczku Caltagirone, które słynie z ceramiki. A o sycylijskiej ceramice poczytacie teraz na stronie Lente (link w bio).
⚓️
Caltagirone jest jednym z 8 miast późnego baroku w dolinie Noto, wpisanych na listę UNESCO. Wznosi się na 3 wzgórzach, a jego budynki - często wiekowe, w tym średniowieczne i renesansowe - zdobią barwne płytki z wypalanej gliny.
⚓️
Tak zwane górne i dolne miasto łączą malownicze schody wzniesione z lawy wulkanicznej, powstałe na początku XVII wieku. Noszą one nazwę Scala Santa Maria del Monte. To właśnie na nich wyleguje się nasz model. Wy też możecie: do dyspozycji jest aż 140 stopni upiększonych ręcznie malowanymi kaflami.
⚓️
Lubicie sycylijskie „piastrelle”? A może ktoś ma w domu?

Dzień dobry, buon giorno, buenos días, jom tow

Dzień dobry, buon giorno, buenos días, jom tow, kalimera!
Przyszło mi do głowy, że początek roku to dobry moment, by przedstawić się tym, którzy jeszcze dobrze mnie nie znają – ku mojej wielkiej radości, sporo Was tu ostatnio przybyło. ❤
⚓
Nazywam się Julia Wollner. Miesiąc temu skończyłam 40 lat. Wraz z grupą ponad 20 wspaniałych twórców od ponad 5 lat prowadzę magazyn śródziemnomorski "Lente". Robię to, bo wierzę w uzdrawiające piękno kultury, sztuki, literatury i przyrody, które najbardziej zachwycają mnie właśnie tam – w kolebce naszej cywilizacji. Moim życiowym mottem są słowa Martina Bubera, który twierdził, że całe nasze życie jest spotkaniem. "Lente" jest także miejscem spotkań, wymiany myśli, nade wszystko jednak – ciepła i życzliwości.
⚓
Od lipca prowadzę także sklep internetowy "Lente", który pomaga mi utrzymać portal. Dzielę się tam książkami, przedmiotami, kosmetykami, zapachami, które zachwyciły mnie samą.
⚓
Z wykształcenia jestem italianistką. Moja przygoda ze Śródziemnomorzem zaczęła się, gdy byłam małą dziewczynką, zafascynowaną grecką i rzymską mitologią. Po latach dałam tej fascynacji wyraz, broniąc pracy doktorskiej, w której łączyły się motywy włoskie i antyczne. Pracuję głównie jako dziennikarka i redaktorka. Mam przyjemność zasiadać w kapitule Nagrody Literackiej im. L. Staffa.
⚓
Jestem żoną cudownego śródziemnomorskiego męża, który przyjechał z Izraela, i mamą trzech wspaniałych córek o śródziemnomorskich imionach i jeszcze bardziej śródziemnomorskich charakterkach. ;)
⚓
Współtworzę młodą warszawską fundację Melancholia, która zajmuje się edukacją na temat depresji. Wierzę, że, otrzymawszy serdeczność i wsparcie, każdy z nas jest w stanie pokonać najgorszy życiowy kryzys. Marzę o świecie, w którym będziemy dla siebie dobrzy, czuli i delikatni, tak, aby każdy z nas mógł czuć się silny, doceniony, spełniony i spokojny.
⚓
Dziękuję, że tu jesteście! Na najbliższe 12 miesięcy życzę Wam jak najwięcej śródziemnomorskiego słońca... w sobie.

Tytułem komentarza do tego, co się dzieje i na świecie, i w Polsce, warto przypomnieć pewną grecką mądrość. Nie jest ona przeznaczona tylko dla polityków – opowiadałam dzisiaj o niej także moim córkom, które nieustannie się kłócą, a co drugie zdanie zaczyna się u nich od "Mamo, bo ona...".
⚓
Otóż jedna ze słynnych delfickich sentencji głosiła: "Homonoian dioke". Zabiegaj o zgodę. Co ciekawe, dla antycznych Greków zabieganie o porozumienie z innymi miało charakter prawdziwego działania, nie zaś oczekiwania na to, by kompromis, pokój i solidarność nastąpiły same. Podobna wizja świata widoczna jest zresztą w naszym “zabiegać”: biegać, biec do celu to w końcu wysiłek i trud, który trzeba świadomie podjąć. Grecki czasownik “dioko” oznacza zaś “ścigać”, “gonić”, “podążać za czymś”. Jak pisze Krzysztof Bielawski w "Sentencjach delfickich", Grecy sugerują nam czynne podejmowanie działań, które do zgody prowadzą.
⚓
Mówiąc krótko: zgoda jest celem, który trzeba osiągnąć poprzez dynamiczny wysiłek.
⚓️
Na zdjęciu: drzewo oliwne (symbol pokoju) przy Erechtejonie.
⚓
Lubicie starożytne greckie mądrości? Jaka jest Wasza ulubiona?

Miło porobić sobie ładne zdjęcia w dobrym świetle i w pełnym makijażu, ale cóż, mam też mniej urodziwą stronę. ;) Na załączonym obrazku widać mnie jako Befanę (podczas larivistowej imprezy kilka lat temu) – włoską wiedźmę, która przynosi prezenty w nocy z 5 na 6 stycznia. Przypomnijmy pokrótce, o co chodzi z tą Befaną.
⚓️
Według dawnych ludowych wierzeń ta poczciwa czarownica w spiczastym kapeluszu wlatuje nocą przez komin, by zostawić włoskim dzieciom prezenty w skarpecie. Grzeczne maluchy dostają słodycze i zabawki, te mniej grzeczne – węgiel, ewentualnie cebulę i czosnek. Na szczęście można ją trochę obłaskawić – 5 stycznia wieczorem wystarczy zostawić dla niej na stole mandarynki, pomarańcze i odrobinę wina.
⚓️
Imię "Befana" pochodzi od nazwy święta celebrowanego 6 stycznia – Włosi mówią na nie Epifania (od łac. epiphania), czyli "objawienie". Jest to dzień zamykający obchody Bożego Narodzenia, co mieszkańcy Półwyspu Apenińskiego podkreślają dźwięczną frazą "L'Epifania tutte le feste porta via” („Święto Objawienia zabiera ze sobą wszystkie święta”).
⚓️
Pierwsze wzmianki o Befanie pochodzą z przełomu XII i XIII wieku. Według legendy była ona staruszką, która udzieliła noclegu Trzem Królom zmierzającym do Dzieciątka. W przeciwieństwie do wielu innych wiernych, którzy dołączyli do orszaku Kacpra, Melchiora i Baltazara, nie zdecydowała się na podróż do małego Jezusa, tłumacząc, że musi dokończyć rozmaite domowe obowiązki. Kiedy Mędrcy już odjechali, pożałowała swojej decyzji. Niestety Gwiazda Betlejemska przestała świecić, więc Befana nie wiedziała, dokąd się kierować. Nigdy nie zobaczyła Dzieciątka Jezus i dlatego każdego roku, w nocy z 5 na 6 stycznia, roznosi dzieciom prezenty, których nie dała małemu Zbawicielowi. Według innej wersji tej legendy, wędruje z domu do domu, szukając Jezuska i licząc, że wreszcie uda jej się złożyć Mu dary.
⚓️
Ja znalazłam dziś rano koło łóżka pyszną kawę i rogala z czekoladą, więc chyba byłam w minionych miesiącach całkiem grzeczna... :) A jak było u Was? Czy odwiedziła Was dziś w nocy Befana?

W Izraelu obchodzi się dziś Dzień Języka H

W Izraelu obchodzi się dziś Dzień Języka Hebrajskiego. Z tej okazji na stronie Lente (link w bio) hebraista Łukasz Kalużny przybliża nam niezwykłą historię wskrzeszenia mowy świętych ksiąg, która, dzięki staraniom niejakiego Eliezera Ben Jehudy, zaczęła opisywać nową izraelską codzienność. Mało kto zastanawia się nad tym, jadąc do Izraela, ale język tego małego kraju, który przoduje w technologicznych innowacjach, został wskrzeszony po wielu wiekach! Przez setki lat pozostawał w użyciu jedynie w formie pisemnej (warto zaznaczyć, że nigdy nie miał statusu języka martwego) – około 200 r. n.e. przestano posługiwać się językiem hebrajskim w mowie, a jego miejsce zajęły aramejski i grecki. Zmienił to dopiero wspomniany Ben Jehuda. Jego praca nad modernizacją hebrajskiego polegała przede wszystkim na jego ujednoliceniu i uproszczeniu zasad gramatycznych oraz, jak łatwo sobie wyobrazić, na tworzeniu nowych słów.
⚓
Dziś Ben Jehuda jest narodowym bohaterem; jego podobizna widnieje na znaczkach pocztowych, a jego nazwiskiem określa się ulice. Na zdjęciu widać tę w ścisłym centrum Tel Awiwu – nowoczesnego, szybko żyjącego miasta. Lubię myśleć sobie, że pałaszując tam lody, kupując soczewki kontaktowe w aptece, zamawiając taksówkę czy płacąc za parking przez aplikację w telefonie – jednym słowem, nowocześnie żyjąc – nadal używam* starożytnego języka sprzed wieków i zawdzięczam to właśnie Ben Jehudzie.
* Trochę podkoloryzowałam sprawę, bo mój hebrajski jest mocno średni. Bardzo dużo rozumiem, ale sama mówię kiepsko i przede wszystkim mało, wstydząc się akcentu i braków w znajomości gramatyki. Od czego mam jednak dwujęzyczne córki! 😉
⚓
Jak przeczytałam na fanpage'u Fundacji im. prof. M. Schorra, dziś podano wyniki głosowania internautów na hebrajskie Słowo Roku. Na pierwszych miejscach znalazły się naturalnie wyrazy związane z epidemią. Na pierwszym: מטוש / matosz, czyli patyczek do pobierania wymazu. Na drugim: מסכה / masecha (maseczka), a na trzecim: בידוד / bidud (kwarantanna, izolacja). Ciekawe, czy i takie "cuda" przewidział Eliezer?

To zdjęcie już kiedyś pojawiło się na moim pr

To zdjęcie już kiedyś pojawiło się na moim profilu; dziś wraca, bo wybrałam je na ilustrację tematu roku. Kadr uchwyciłam w Ligurii: pranie suszące się na sznurze rozpiętym między starym kamiennym domem a szumiącą oliwką wydało mi się kwintesencją śródziemnomorskiej CODZIENNOŚCI.
⚓️
W tym roku właśnie o niej chcielibyśmy opowiadać na stronie Lente. Rozprawiać nie tylko o dalekich podróżach, starych księgach, zabytkowych pałacach, ale o tym, co powszednie, najbliższe zwykłemu życiu. O pysznym, sycącym izraelskim śniadaniu, czyściutkim praniu pachnącym marsylskim mydłem, aromatycznej włoskiej kawie, pracach w ogrodzie i zakupach na targu. Dlaczego? Epidemia pokazała nam dobitnie, że codzienność jest wszystkim, co mamy. Warto ją pokochać i celebrować. My, jak zwykle, namawiać będziemy, by robić to w południowym stylu.
⚓️
Na lente-magazyn.com zawisł wstępniak (link w bio). Łączy się z nim moje noworoczne postanowienie: pisać może trochę mniej, publikować rzadziej, a więcej być. Z rodziną, z przyjaciółmi, ale także z Wami, Drodzy Czytelnicy. Oby 2021 dał nam możliwość rozmowy twarzą w twarz, uściśnięcia dłoni, serdecznego uścisku. Tego sobie i Wam życzę.
⚓️
Powiedzcie proszę, jakie obrazy kojarzą Wam się najbardziej ze śródziemnomorską codziennością? Będę Wam wdzięczna za inspirację!

Wczoraj obchodziliśmy 300. rocznicę otwarcia "na

Wczoraj obchodziliśmy 300. rocznicę otwarcia "najpiękniejszego salonu świata", czyli weneckiej kawiarni Florian – najstarszej nie tylko we Włoszech, ale i na całym globie. ☕ Swoją działalność rozpoczęła ona w 1720 roku jako Venezia Trionfante (Triumfująca Wenecja), jednak mieszkańcy Najjaśniejszej szybko zaczęli nazywać ją imieniem właściciela, niejakiego Floriana Francesconiego.
⚓️
Również wczoraj dotarła do nas dostawa Waszych ukochanych łyżeczek z serii Venezia. 🥄 Ich cztery piękne wzory znajdziecie tutaj:
🛒 lente-magazyn.com/tag-produktu/venezia/
Zapraszam Was serdecznie do sklepu Lente!
⚓️
📸 A na zdjęciu, razem z łyżeczką Venezia trionfante, moje weneckie skarby: jedwabna beżowa chusta, złoty lew z weneckiego antykwariatu i ramka na zdjęcia z pchlego targu przy kościele św. Barbary. Widać też mój ulubiony niebieski kalendarz firmy Paperblanks.

Pierwszy raz, odkąd publikuję swoje teksty w sie

Pierwszy raz, odkąd publikuję swoje teksty w sieci, nie planuję wpisu z życzeniami. W tym roku wszyscy dowiedzieliśmy się aż za dobrze, czego nam trzeba, co nas naprawdę uszczęśliwa. Niech przyjdzie, niech się stanie, niech się spełni!
Wesołych Świąt, kochani. ❤️
Julia Wollner

Dzisiejszy wieczór spędzam z córkami na lekturz

Dzisiejszy wieczór spędzam z córkami na lekturze książeczki Ewy Cichockiej. Już przyszykowałyśmy ciepły koc i cytrusy do spożycia. ;) "Rymowanki Sycylianki czyli mity z Wyspy Słońca" to, jak sam tytuł wskazuje, zbiór wierszyków opartych na mitach starożytnej Sycylii. Spotkamy tu więc herosów, stwory i potwory dawnej Wielkiej Grecji. Dziewczyny będą zachwycone, bo od kiedy poznały niejakiego Percy'ego Jacksona, mitologia jest u nas bardzo w cenie! Ja zaś czekam już na nową książkę Ewy. "Lampart w pomarańczach. Sycylijskie zapiski kulinarne" powinny ukazać się w pierwszych miesiącach roku. W międzyczasie fragment przeczytać możecie u nas na stronie: lente-magazyn.com/uczta-lamparta/
⚓️
Znacie książki Ewy? Lubicie?

Uwielbiam okna. Za to, że pozwalają pogapić się w niebo i pomarzyć, ale także zerknąć na ulicę i przypomnieć o nie zawsze kolorowej rzeczywistości. Pamiętam, jak kilka lat temu mój mąż chciał kupić mieszkanie, w którym okna zamontowano jedynie w suficie. Pozwalały godzinami gapić się w gwiazdy, ale nie dawały spojrzenia na najbliższy świat. Pomysł ten wywołał we mnie głęboki lęk. Dlaczego? Cóż, mam w sobie przekonanie, że człowiek nie może żyć tylko marzeniami, snuć bez ustanku rajskich wizji. Musi mieć kontakt z ziemią, z ulicą, z codziennością. Dopiero wówczas możliwa jest pełnia ludzkiego doświadczenia, opartego także na zadaniu, by codzienność pokochać taką, jaka jest, i jednocześnie nieustająco upiększać, byle w sposób szczery i świadomy.
⚓️
Na stronie Lente znajdziecie teraz artykuł @magdalena.giedrojc napisany kiedyś dla La Rivisty, poświęcony jutrzejszemu jubilatowi. O genialnym włoskim malarzu Masacciu Magda mówi, że otworzył okno na świat. Przedstawił prawdziwe, trudne emocje; pokazał brzydkie, obolałe ciało. Namalował raj, ale przede wszystkim – wygnanie z niego. Link do tekstu znajdziecie w bio.
⚓️
Przed nami otwiera się okno nowego tygodnia, nowego roku, a niektórzy twierdzą nawet, że nowej ery, mającej rozpocząć się od jutrzejszego niezwykłego ustawienia planet. Obyśmy zobaczyli za nim prawdę. Chcę wierzyć, że trud mijających miesięcy – ból, przerażenie, poczucie winy zobrazowane w pełnej krasie u Masaccia – pozwoliły nam dojrzeć. Może wreszcie gotowi jesteśmy na to, by zacząć nasz świat - ten trudny, skomplikowany i daleki od ideału - kochać, dbać o niego i czynić go piękniejszym?
⚓️
Na zdjęciu: okno sfotografowane przeze mnie gdzieś na Sycylii.

Takie zdjęcie z Rzymu przysłał mi wczoraj prze

Takie zdjęcie z Rzymu przysłał mi wczoraj przebywający tam kolega Tomek. Zdjęcie Panteonu, starych kamienic... Zdjęcie światła.
⚓️
Gdybyśmy przenieśli się w czasie do starożytnej przeszłości Miasta, właśnie teraz, około 17 grudnia, rozpoczynalibyśmy obchody świąt zwanych Saturnaliami. Jak pisał na stronie Lente Michał Kubicz (@ancient_rome_art), „gdy przyjrzymy się obchodom Saturnaliów, niektóre ich aspekty wydadzą się nam dziwnie znajome.” Weźmy chociażby „podejmowanie uboższych obywateli na ucztach, kojarzące się z tradycyjną świąteczną gościnnością, która w Polsce przybrała postać pustego nakrycia dla zbłąkanego wędrowca. Wymiana prezentów jest także jednym z charakterystycznych elementów naszych Świąt. Nawet rzymski zakaz wypraw wojennych nasuwa skojarzenie ze słynnym >>rozejmem bożonarodzeniowym<< 1914 roku na froncie zachodnim pierwszej wojny światowej.”
⚓️
Drugim świętem, na które moglibyśmy trafić, cofając się w czasie, jest celebracja Sol Invictus, czyli Niezwyciężonego Słońca. Odbywała się ona 25 grudnia. Synkretyczny (bo łączący wątki rzymskie i bliskowschodnie) kult Słońca wprowadził cesarz Aurelian u schyłku cesarstwa.
⚓️
Ja lubię myśleć o grudniowych świętach jako o świętach światła - albo Światła, jak zdarza mi się pisać - wspomnianego na początku w opisie zdjęcia. Zimowe przesilenie, bliskość Chanuki, radość Saturnaliów i wszystko zwyciężające Słońce składają się w jaśniejącą całość. Jednak najpiękniej rozświetla w grudniu mrok odradzająca się w nas nadzieja i czułość dla świata.
⚓️
Jak idzie Wam odnajdywanie Światła w tych dniach? Czujecie, że idzie Nowe i Dobre? Ja bardzo chcę mieć taką nadzieję.

„Zapytane, kim chcą być w przyszłości, odpow

„Zapytane, kim chcą być w przyszłości, odpowiadają, że mamami. Scenariusza innego niż bycie żoną i matką po prostu nie znają. Jako kilkunastoletnie panienki z dnia na dzień przeobrażają się z córek w żony. Podstawowy wymóg wobec nich pozostaje wszakże ten sam: skromność i posłuszeństwo. Niuanse świata ortodoksyjnych izraelskich kobiet odsłania nam Hanka Grupińska w książce >>Najtrudniej jest spotkać Lilit<<.” Recenzja Karoliny Janowskiej jest już na lente-magazyn.com (link w bio).

O byciu influencerką ✨ ⚓️ Kilka dni temu ś

O byciu influencerką ✨
⚓️
Kilka dni temu śmiałam się z Magdą z @przewodnikandaluzja, że nie czujemy się instagramerkami, choć niektórzy tak nas nazywają. Chociaż w sumie... dlaczego nie? Bo jesteśmy za poważne? Za dorosłe? Przecież wstawiamy zdjęcia przez aplikację zwaną Instagramem. Zadałam sobie pytanie: czy nie grzeszę hipokryzją, odcinając się od tego?
⚓️
Oczywiście mechanizm językowej hipokryzji działa i w drugą stronę. Większość moich anglojęzycznych znajomych określa mnie mianem "writer", ja sama zaś nie odważyłabym się nazwać "pisarką". Skromność? Tak chciałabym myśleć, ale czy jestem ze sobą w pełni szczera? Czy nie ma w tym ani odrobiny kokieterii?
⚓️
Porzucając te rozważania natury językowo-psychologicznej, chciałabym pochwalić się, że ekipa firmy mojego męża, @cophi.solutions, zaprosiła mnie do udziału w akcji "Ukoronowane", mającej na celu przedstawienie prawdziwych influencerek – pań, które w ostatnich miesiącach, w czasie koronawirusa, wywierały pozytywny wpływ na innych poprzez swoje słowa i działania. To wielki komplement, bo influencerką się nie czuję naprawdę. Z ręką na sercu przyrzekam, że nie przemawia przeze mnie fałszywa skromność! Jest tyle wspaniałych kobiet, które robią naprawdę niesamowite rzeczy i które dużo bardziej zasługują na to miano. Do tego jestem żoną p. Wollnera, więc i ta korona trochę po znajomości... ;) Niemniej jednak z wielką radością przyjęłam propozycję i, użyczywszy swojego imidżu opakowaniom znakomitej cascary, odpowiedziałam na kilka ciekawych pytań Ł. Gałęckiego. Czego nauczył mnie ten rok? Jakie są moje słowa mocy? Jakie pozytywne przesłanie chciałabym przekazać światu? Moje mocno śródziemnomorskie odpowiedzi znajdziecie na stronie cophi.pl/blog/ukoronowane/ (link w bio).
⚓️
Koniecznie zerknijcie na stronę Cophi, bo wypowiedzi innych #ukoronowane to cudowne źródło inspiracji i siły.
⚓️
Na koniec uprzedzę pytania i poinformuję, że cascara (po hiszp. „skórka") to suszone owoce kawowca, z których zaparzyć można napój o intensywnie owocowym smaku, przyjemnej kwasowości i niewielkiej zawartości kofeiny.
⚓️
Kim są Wasze ulubione influencerki? Czym Was inspirują? Oznaczcie je koniecznie. Koron wystarczy dla wszystkich!

Każdy ma jakiś mrok, z którego usiłuje wyjść

Każdy ma jakiś mrok, z którego usiłuje wyjść; każdy ma jakieś światło, do którego dąży. ✨

W moim domu grudniowy maraton świąteczny zaczy

W moim domu grudniowy maraton świąteczny zaczyna się 6 grudnia w Mikołajki. 8 grudnia, w moje urodziny, włoskim zwyczajem ubieramy choinkę; zaraz potem zwykle jest Chanuka. Dziś tradycyjnie świeczki i pączki stanęły tuż obok udekorowanego drzewka.
⚓️
Chanuka to żydowskie święto świateł. Celebruje je mój mąż Izraelczyk wraz z dziećmi; ja z radością do nich dołączam, bo „światło” to jeden z najważniejszych rzeczowników w moim osobistym słowniku.
⚓️
Chanuka upamiętnia niezwykłe wydarzenie, jakie miało miejsce podczas powstania Machabeuszów w II w p.n.e., w czasach brutalnych represji ze strony hellenistycznej dynastii Seleucydów, którzy zabraniali żydowskich obrządków i zwyczajów. Po odbiciu świątyni w Jerozolimie przez powstańców odbyło się jej ponowne konsekrowanie, po którym nastąpił cud: niewielka ilość oliwy, jaką dysponowali wierni, paliła się aż przez 8 dni. Dziś najważniejszym chanukowym rytuałem jest więc zapalanie świateł. Codzienne, przez osiem dni, zapala się jedną świeczkę; na koniec święta pali się już cały świecznik, zwany chanukiją. Liczy on dziewięć ramion, z których jedno spełnia rolę pomocniczą (od niego w kolejności od prawej do lewej zapala się pozostałe świece).
⚓️
Świętujący delektują się słodyczami smażonymi w oliwie, w tym pączkami i plackami ziemniaczanymi. W Izraelu w okresie Chanuki zjada się rokrocznie ponad 25 milionów pączków. To ponad 3 razy więcej, niż wynosi populacja tego kraju!
⚓️
Jeśli przyszło Wam do głowy pytanie, jak to jest żyć w rodzinie dwureligijnej (a na pewno „dwutradycyjnej”), poszukajcie w Internecie mojego artykułu opublikowanego przez „Tygodnik Powszechny” („Bóg na parę sposobów”).
⚓️
Czy w Waszym otoczeniu ktoś celebruje Chanukę?