aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

Magazyn śródziemnomorski Julii Wollner

O nas
Sklep
Współpraca
FAQ

aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

styl życia

design

więcej...

design

Oko proroka

Agnieszka Jasińska

design

Noce z Leonardem. Kilka słów o prezencie idealnym

Małgorzata Biłozór-Salwa

aktualności

Lente – Modern Mediterranean. Nasza śródziemnomorska restauracja w Warszawie

Julia Wollner

design

El panot. Kafelek, który stał się symbolem Barcelony

Gosia Villatoro

design

Tajemnicza moc minerałów. 5 kamieni, które warto znać

Marta Norenberg

design

Amulety dla żywych i umarłych. Talizmany starożytnego Egiptu

Marta Norenberg

design

Fortuna Fortuny

Monika Utnik-Strugała

styl życia

kulinaria

więcej...

aktualności

Bartek Kieżun, Stambuł do zjedzenia

Julia Wollner

kultura

Uczta Lamparta

Ewa Karolina Cichocka

kulinaria

Frytki z polenty z cytrynowym aïoli

Karolina Wiercigroch

kultura

5 rzeczy, których nie wiedziałam o włoskim jedzeniu

Julia Wollner

cyklicznie

Małmazja

Agnieszka Jasińska

kulinaria

Lawendowe ciasteczka sablé

Karolina Wiercigroch

kultura

Jonathan Roberts, Powab jabłka. Fascynujące dzieje owoców i warzyw

Julia Wollner

styl życia

lente znaczy powoli

więcej...

lente znaczy powoli

Maroko. Jest tak, jak być powinno

Anka Florczak

lente znaczy powoli

Miasta niespieszne, czyli Cittaslow

Magdalena Maja Śliwińska

kultura

Ziemowit Skibiński, Zwierciadło Śródziemnomorza. Rozmowy z Zygmuntem Kubiakiem

Julia Wollner

lente znaczy powoli

Włoch na emeryturze

Olga Bialer-Young

sapere aude

Percepcja czasu we Włoszech

Julita Sajór

kultura

Strażniczka miodu i pszczół Cristiny Caboni

Julia Wollner

lente znaczy powoli

La Panella. Rzymskie śniadanie

Julia Wollner

styl życia

osobiście

więcej...

kultura

Lia Aurelia, dla przyjaciół Liri. Rzecz o eufonii i macierzyństwie

Julia Wollner

aktualności

Szczęśliwego Nowego Roku

Julia Wollner

aktualności

Roma. Siła miłości

Julia Wollner

osobiście

Szawuot

Julia Wollner

osobiście

Być żoną Egipcjanina

Karolina Janowska

osobiście

Kalokagathia

Julia Wollner

osobiście

Buon Natale

Agnieszka Poczyńska-Arnoldi

styl życia

zapachy

więcej...

styl życia

O lawendzie

Redakcja

cyklicznie

Kwiat pomarańczy w perfumach

Julia Wollner

styl życia

O jaśminie

Julia Wollner

cyklicznie

Acca Kappa Vaniglia e fior di mandorlo. O łagodnym kwiecie migdałowca

Julia Wollner

styl życia

Tendre Madeleine marki Les Senteurs Gourmandes

Julia Wollner

perfumy pachnące Śródziemnomorzem

Nobile 1942 La Danza delle Libellule

Magdalena Maciejewska

cyklicznie

Najpiękniejszy zapach świata. O kwiecie pomarańczy

Julia Wollner

więcej wpisów

● ● ● ● ● ● ●

Chcesz porozmawiać?

Napisz do nas! Nasz adres to
info@lente-magazyn.com

Archiwum
Sklep
O nas
Płatności i dostawa
Regulamin
Polityka prywatności

ⓒ LENTE 2016 – 2020
| Design & development: tausendsassa
ⓒ LENTEUP 2020 –
| Development: ekaram

lente_by_julia_wollner

Lia na zimowym spacerze. Kurtkę i rękawiczki z

Lia na zimowym spacerze. Kurtkę i rękawiczki założyła tylko do zdjęcia wysyłanego dziadkom 😀 - poza tym najchętniej nadal chodziłaby w samym podkoszulku. Bardzo to ciekawe, że mój śródziemnomorski mąż i nasze w połowie śródziemnomorskie dzieci, którym teoretycznie powinno być w Polsce zimno, wcale nie są zmarzluchami. Ja za to ciągle narzekam, że za chłodno!
A Wy?

Przeczytałam dziś w wiadomościach TVN, że pewi

Przeczytałam dziś w wiadomościach TVN, że pewien Włoch, pokłóciwszy się z żoną, trzasnął drzwiami, wyszedł z domu i... przeszedł 450 kilometrów. Z Como w Lombardii dotarł do Fano w regionie Marche.
⚓️
Też bym się przeszła, ale z wózkiem wszędzie nie wjadę.;) Myślę sobie za to, że początek grudnia to dobry moment, żeby zastanowić się, dokąd idziemy. Czy na pewno wiemy, jaki jest nasz kierunek? Czy dążymy do konkretnego celu, czy płyniemy z prądem?
⚓️
Ja lada dzień kończę 40 lat, a nadal nie wiem, kim będę, jak dorosnę! 😉 A Ty? Zdobywasz kolejne etapy w dokładnie rozpisanej drodze na swój osobisty szczyt czy dajesz się nieść życiu i jego raz wznoszącej się, a raz opadającej fali?

Dziś na stronie Lente archeolożka Małgorzata Cz

Dziś na stronie Lente archeolożka Małgorzata Członkowska-Naumiuk rozwiewa liczne wątpliwości dotyczące Pompejów, które pojawiły się po ostatnich odkryciach opisywanych przez media. Dlaczego błędem jest mówić, że Pompeje zginęły pod lawą? Czy zdjęcia pokazują skamieniałe szczątki ofiar? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie pod linkiem podanym w bio.
⚓️
Nasza autorka kilkakrotnie cytuje książkę Alberta Angeli „Pompeje. Trzy ostatnie dni”, którą specjalnie dla Was wstawiłam do sklepu Lente (i będę szalenie wdzięczna, jeśli poczynicie w nim zakupy - dzięki temu możemy publikować dla Was artykuły w wolnym dostępie!). To wspaniała lektura, a ja miałam przyjemność napisać do niej kilka słów na okładkę. W najbliższe ferie chyba do niej wrócę, bo tęsknię za niesamowitym klimatem, jaki tworzy autor.
⚓️
Kiedy czytałam książkę Angeli po raz pierwszy, lektura zajęła mi trzy dni – po jednym na każdy z opisanych ostatnich etapów życia ginącego miasta. Trzy dni, kiedy nie istniało dla mnie nic więcej – poza Pompejami, ich mieszkańcami i beznadziejnym oczekiwaniem na ratunek.
Jeśli gotowi jesteście przeżyć prawdziwy wybuch – nie tylko wulkanu, ale przede wszystkim czytelniczych emocji, koniecznie sięgnijcie po tę książkę.
⚓️
Dodam, że jest ona jak wspaniała filmowa opowieść. Niczym operatorzy kamer towarzyszymy krok w krok przyszłym ofiarom wybuchu Wezuwiusza – na ulicach, w domu, podczas spotkań towarzyskich i w chwilach zadumy. Razem z nimi odczuwamy przerażenie, rozpacz i trwogę; cały kołowrotek emocji, które targają nimi podczas trzydniowej erupcji. Aż chce się zawołać: - And the Oscar goes to... Na zdjęciu jest wprawdzie nie Oscar, a Faun z Pompejów, a w zasadzie jego kopia, na którą zrujnowałam się kiedyś w Muzeum Archeologicznym w Neapolu i która zdobi dzisiaj moją sypialnię. Do Angeli mógłby jednak pójść i sam Oscar. Zresztą sprawdźcie sami!

Obelisk na rzymskim Piazza della Minerva osadzony

Obelisk na rzymskim Piazza della Minerva osadzony jest na bazie w kształcie słonia. Wyrzeźbił go Ercole Ferrata na podstawie rysunku Berniniego w 1667 roku. Rzymianie mówią na słonika „pulcin”, co, wbrew pozorom, nie oznacza w dialekcie pisklaka, a... świnkę (porcino). Odnoszą się w ten sposób do charakterystycznych kształtów rzeźby, która bardziej niż słonia przypomina wieprzyka. 🐖
⚓️
Tuż obok znajduje się kościół Santa Maria sopra Minerva. W bazylice tej przechowywane są relikwie św. Katarzyny ze Sieny.
⚓️
O włoskich relikwiach pisze Nadia Gruszka na lente-magazyn.com. Cóż to za fascynujący i dziwny temat!
⚓️
W średniowieczu góralom z Umbrii tak bardzo zależało na kościach eremity św. Romualda, że, aby je zdobyć, planowali go... zabić!
⚓️
Największym zbiorem relikwii może pochwalić się Rzym, niegdyś stolica chrześcijaństwa. Zacząć należy oczywiście od Bazyliki św. Piotra, która została wybudowana podobno nad jego grobem. Pod ołtarzem jest też przechowywany jego kciuk, jak również kciuki wielu innych papieży, w tym Jana Pawła II. W Bazylice św. Jana na Lateranie natomiast znajdują się głowy św. Piotra i Pawła, a nawet, rzekomo, fragmenty pępowiny Jezusa. Włosi mają najwyraźniej upodobanie do kciuków, bo kolejny, należący do św. Pawła, znajdziemy w Bazylice św. Pawła za Murami.
⚓️
Co sądzisz o relikwiach? Wczoraj na Fb wielu czytelników oburzało się na zwyczaj przechowywania i czczenia ludzkich szczątków. Czy myślisz, że powinno się tego zakazać?

Na stronie Lente Alicja Paleta, która jest choreo

Na stronie Lente Alicja Paleta, która jest choreografką i pedagożką, opowiada o języku Gaga i postaci wielkiego izraelskiego tancerza Ohada Naharina (link w bio).
⚓️
Jeśli interesujecie się współczesną kulturą śródziemnomorską, to musicie wiedzieć, że Gaga to nie tylko amerykańska piosenkarka albo fragment tytułu dawnego przeboju grupy Queen.
⚓️
Gaga to także język ruchowy, którego twórcą jest właśnie Naharin. Agnieszka Sterczyńska, nasza kochana Czytelniczka i specjalistka od tańca izraelskiego, tłumaczy, że jest to filozofia pracy z ciałem, kompleksowy trening dla tancerzy i rodzaj aktywności fizycznej dla ludzi, którzy nie są zawodowo związani z tańcem ani inną formą ruchu (patrz jej artykuł na taniecPOLSKA.pl). "Gaga w dużej mierze bazuje na pracy z obrazami mentalnymi. (...) Pojawiają się tu takie wyobrażenia jak – na przykład – wąż w kręgosłupie, kulka podróżująca po całym ciele, kości poruszające się pod skórą lub ciało gotujące się jak spaghetti."
⚓️
Sam Naharin mówi tak: "W tańcu nie chodzi o występowanie na scenie. To w zasadzie intymna czynność, którą można wykonywać w samotności. To tak jakby pozwolić, by chaos odnalazł swoją strefę komfortu. Taniec jest trochę jak bycie w oku cyklonu, a to spokojne miejsce." 😉
⚓️
W ostatnich latach o Naharinie, zespole Batsheva Dance Company i języku Gaga zrobiło się głośno za sprawą filmu Mr. Gaga z 2015 roku w reżyserii Tomera Heymanna (polecam obejrzenie! – dvd widoczne na drugim zdjęciu).
⚓️
Siedzibą zespołu Batsheva Dance Company, którym kieruje Naharin, jest widoczne na drugim zdjęciu Suzanne Dellal Center w Tel Awiwie. Odwiedzając Izrael, koniecznie wybierzcie się tam na spektakl, a przed nim lub po – na spacer po malowniczej dzielnicy Neve Tzedek, w której jest położony. To chyba najładniejsza i najbardziej fotogeniczna część miasta, pełna kawiarenek, knajpek, sklepów awangardowych projektantów, butików i targów z rękodziełem.

Kiedy za oknem szaro, ratujmy się widokami z Anda

Kiedy za oknem szaro, ratujmy się widokami z Andaluzji. Jak tam jest kolorowo! Na tle bielonych ścian żywe barwy wybrzmiewają jeszcze mocniej. Dobrego weekendu!

#andaluzja #estepona #hiszpania #espana #españa #instaspain #igerspain #instandaluz #instaandalucia #igersandalucia #andaluciaviva #podroze #podróże #kolory

😄😄O magii promocji i zgubionej głowie 😄😄

Świat opanowało szaleństwo czarnopiątkowych rabatów. Chciałabym powiedzieć, że jestem na nie zupełnie nieczuła, ale nie byłaby to prawda. Kto choć raz nie dał nabrać się na obniżki, niech pierwszy rzuci kamień! Staram się jednak kupować tylko albo rzeczy niezbędne, albo naprawdę zachwycające. Dziś przyszła do mnie paczka, którą powinnam zaliczyć do pierwszej kategorii. W popularnej skandynawskiej sieciówce zamówiłam dla Romy 5-pak skarpetek. 18 złotych polskich zamiast 22. Okazja nie lada.
⚓️
Koło południa przybył kurier. Otwieram opakowanie, a z moich ust – ust dziewczyny rozkochanej w Południu – wyrywa się jęk zachwytu. Kurczę, nie tylko Śródziemnomorze potrafi mnie uszczęśliwić, Szwedom też się udało! Jacy oni mili! Chyba wystosuję do nich list dziękczynny! Zamówiłam 5-pak, a przysłali 10 skarpetek!
⚓️
Minęła dłuższa chwila, zanim zreflektowałam się, że... yyyy... chyba jestem bardzo zmęczona.
⚓️
Mam nadzieję, że mini-promocja, którą przygotowałam dla Was na stronie Lente, jest ciut bardziej specjalna, niż 10 skarpetek w zestawie 5 par... Do każdego egzemplarza naszej pięknej antologii śródziemnomorskiej "Metamorfozy" dodajemy teraz buteleczkę wyśminitej greckiej oliwy z oliwek extra virgin marki Petrina, prosto z półwyspu Mani. Co więcej, do każdego zamówienia dorzucamy Wam świąteczny numer La Rivisty sprzed lat. Nic, tylko czytać, a potem (albo przedtem) gotować z pyszną oliwą! Nie wiem, jak z niezbędnością, ale mogę zapewnić Was, że „Metamorfozy” to zachwycający album.
⚓️
Ściskam Was serdecznie i idę odsapnąć. Cóż, głowa matki 3 dzieci prowadzącej własną firmę w czasie pandemii czasami nie wyrabia.😂 A Was zapraszam do sklepu Lente. Będzie mi bardzo miło, jeśli tegoroczną promocją, na którą się skusicie, będzie właśnie nasza oferta.

Ula Rybicka napisała dla Lente o książce Amosa

Ula Rybicka napisała dla Lente o książce Amosa Oza „Mój Michael” (zerknijcie na lente-magazyn.com). Czeka ona na moim stoliku na swoją kolejkę - jeśli autorem jest Oz, to wiadomo, że mamy do czynienia z literaturą najwyższej próby, jednak powód mam jeszcze jeden. Powieść ta jest podobno znakomitym studium depresji, a to temat bardzo mi bliski.
⚓️
Na depresję choruję od ponad 20 lat; od roku działam w @fundacjamelancholia . To bardzo ważna część mojego życia, nie tylko dziennikarskiego. Przeprowadzając wywiady z ludźmi z różnych środowisk, widzę, jak wielu nas jest, i jak bardzo choroba ta niezależna jest od wykształcenia, zawodu, statusu społecznego.
⚓️
Drugą ciekawą kwestią dotyczącą „Mojego Michaela” jest fakt, że autor mówi w tej książce kobiecym głosem. Podobno robi to doskonale. Bardzom ciekawa, czy faktycznie tak jest - zwykle tego rodzaju fałsz, sit venia verbo, wyczuwam w narracji natychmiast. Do dziś pamiętam, jak w liceum wściekałam się na Jarosława Mikołajewskiego, wtedy mojego nauczyciela, za to, że kazał mi czytać „Rzymiankę” Moravii. Nawet wielki Alberto nie przekonał mnie, pisząc w pierwszej osobie w rodzaju żeńskim!
⚓️
Lubicie Oza? Zamierzacie sięgnąć po tę powieść?

Agnieszka Jasińska opowiada teraz na Lente o amu

Agnieszka Jasińska opowiada teraz na Lente o amulecie zwanym „okiem proroka” (link w bio). W naszym sklepie znajdziecie kilka produktów z tym motywem - na przykład widoczny na zdjęciu pierścionek.
⚓️
Spojrzenie przynoszące nieszczęście, na które „oko proroka” stanowi antidotum, opisywali już w starożytnej Grecji Sokrates i Platon, a także Teokryt, Plutarch i Pliniusz Starszy.
⚓️
Pierwsze ilustracje oka odkryte zostały w Mezopotamii. Były to znaki umieszczone na glinianych tabliczkach. Jednak za ojczyznę „oka proroka” uważa się Turcję.
⚓️
Najbardziej znane elementy biżuteryjne z wykorzystaniem motywu oka pochodzą z Izmiru i okolic.
⚓️
Z motywu oka chętnie korzystają projektanci mody i firmy designerskie. W ostatnich latach podczas pokazów mody marek Kenzo, Gucci, Elie Saab czy Anna Sui można było oglądać modelki prezentujące stroje i akcesoria z niebieskim „okiem proroka”.
⚓️
Co sądzicie o śródziemnomorskich amuletach? Ja uważam je za fascynującą antropologiczną ciekawostkę, a Wy?

Zdjęcie z restauracji z antycznymi potrawami w P

Zdjęcie z restauracji z antycznymi potrawami w Pompejach, o której Wam kiedyś pisałam. Zwie się ona Caupona. Nie wiem, czy bardziej ekscytowało mnie jedzenie (jestem niepoprawnym łakomczuchem), czy krążenie wśród starożytnych bibelotów! Niestety posiłek spożywaliśmy, siedząc na krzesłach, a nie leżąc. Oczywiście Rzymianie też nie zawsze kładli się do jedzenia (dotyczyło to raczej eleganckich uczt niż pospiesznego posiłku), ale marzy mi się prawdziwe biesiadowanie w pozycji horyzontalnej!
⚓️
Uśmiech, jak widzicie, mam niewyraźny - jak już wielokrotnie wspominałam, robienie wesołych zdjęć w miejscu tragedii wydaje mi się nie na miejscu. Jest to wszak jedno wielkie cmentarzysko, choć przyznam, że cieszę się jak dziecko, stąpając śladami starożytnych i mam w swoim archiwum kilka fotografii pełnych wesołości.
⚓️
Z Kampanii dotarły niedawno wieści o odnalezieniu dwóch ciał ofiar erupcji Wezuwiusza - a w zasadzie śladu po nich. To pierwsze takie odkrycie od lat, świat jest więc poruszony. Warto pamiętać, że ogromna część miasta pozostaje nadal zasypana - z całą pewnością czeka nas jeszcze wiele ekscytujących doniesień z tego miejsca.

Kilka dni temu przemiła Czytelniczka napisała do

Kilka dni temu przemiła Czytelniczka napisała do mnie w korespondencji ładne zdanie. Pobrzmiewa mi ono w głowie dzisiaj rano, w sam raz na początek tygodnia. „Rzeczy nie muszą być idealne”. To zupełne przeciwieństwo mojej postawy - jestem perfekcjonistką i przeżywam każdy przecinek źle postawiony w tekście, każdy pyłek kurzu w mieszkaniu, które non stop sprzątam... Zachwyciła mnie ta prosta myśl, bo daje wolność. I jest też bardzo śródziemnomorska... Na południu mało czemu, poza niebem i morzem, blisko do ideału, ale to właśnie tam wdychamy wolność z każdym haustem powietrza.
Dobrego, nieidealnego tygodnia, kochani!

Książka do wygrania w konkursie - link w bio!
⚓️
Przewodnik kulinarny Bartka Kieżuna, zgodnie z fotografią na okładce, jest niczym czarodziejski kobierzec. Zabiera nas w magiczną podróż, choć siedzimy przecież w miejscu ze skrzyżowanymi nogami; unosi gdzieś daleko, gdzie zapachy, smaki, barwy i dźwięki mnożą się jak gęste węzły zbytkownej tkaniny.
⚓️
Wartość pięknych tureckich dywanów, uwielbianych przez kolekcjonerów, podróżników i miłośników orientalnej estetyki, wzrasta proporcjonalnie do liczby węzłów na centymetr kwadratowy tkaniny. Jeśli przyrównamy do nich Stambuł do zjedzenia, otrzymamy kobierzec nie tylko magiczny, bo porywający w fascynującą podróż do odległej krainy, ale także drogocenny. Wątków, niczym węzłów, mamy tu bowiem bez liku. Obok smakowitych receptur na tureckie dania, autor serwuje nam spotkania z mieszkańcami Stambułu; pokazuje zabytki i muzea; porywa zarówno na zakupy, jak i włóczęgę bez celu. Z przepisami sąsiadują opowieści o tureckiej muzyce, stambulskich kotach, kwitnących tulipanach i kapryśnej pogodzie. Każdy, kto ma słabość do Orientu – nie tylko jego smaków i zapachów, ale także intensywnych barw, żywiołowości i odrobiny nostalgii, która niczym woal otula tu każdy element codzienności – z całą pewnością doceni i pokocha tę pięknie wydaną książkę.
⚓️
Jak to często bywa w wypadku rzeczy o naprawdę wysokiej wartości, wyjątkowość Stambułu do zjedzenia tkwi nie tylko w porywającej estetyce i jakości materiału, ale także w prostocie i klarowności. Smakowite opowieści Bartka Kieżuna są cudownie bezpretensjonalne – o skomplikowanych daniach rozprawia on prostym, zrozumiałym dla wszystkich językiem; o wielowiekowych tradycjach mówi dowcipnie, lekko, niczym dobry znajomy przy gorącej tureckiej herbacie. Ja, zachwycona, na czarodziejskim dywanie wydanym przez Buchmanna mam zamiar fruwać do Stambułu długo i wytrwale, a do tego – z prawdziwą przyjemnością.
⚓️
Bartek Kieżun, Stambuł do zjedzenia,
@wydawnictwo_buchmann , Warszawa 2020

Przy poprzednim zdjęciu pisałam o marmurach Elgi

Przy poprzednim zdjęciu pisałam o marmurach Elgina, ale nie udało się Was wciągnąć w dyskusję; takowa pojawiła się natomiast na jednej z grekofilskich grup na Fb.
Jedni piszą, że British Museum robi Grecji wspaniałą i darmową reklamę; inni twierdzą, że zrabowane skarby muszą wrócić do domu. Ja sama, jak widać na zdjęciu, jestem wielką miłośniczką Muzeum Brytyjskiego - ma zachwycającą ekspozycję stałą i przecudowne wystawy czasowe - natomiast na temat ewentualnego zwrotu nie mam zdania. To jedna z tych kwestii, które sprawiają, że czuję się zwyczajnie głupia.
⚓️
Warto wiedzieć, że poza greckimi marmurami na ewentualny powrót do domu czeka także inny śródziemnomorski skarb: słynny Kamień z Rosetty – zabytek piśmiennictwa staroegipskiego, którego odkrycie miało przełomowe znaczenie dla odczytania hieroglifów.
⚓️
Londyńskie muzeum z kontrowersjami ma do czynienia często - w grę wchodzą wszak bezcenne artefakty, tradycje, które zawsze budzą emocje, i wielka polityka. Dokładnie rok temu odwiedziłam tamtejszą wystawę „Troy”, której sponsorem był koncern naftowy BP. Zarzucono mu próbę naprawienia własnego wizerunku poprzez wykorzystanie sztuki (artwash); muzeum miało być niejako współwinne. Ciekawe, jakie historie czekają nas po epidemii!

Na stronie Lente przeczytać można obszerny artyk

Na stronie Lente przeczytać można obszerny artykuł Katarzyny Jakielaszek, która przybliża historię tzw. marmurów Elgina – bezcennych skarbów wywiezionych z Aten przez angielskiego lorda. Stanowią one część ekspozycji Muzeum Brytyjskiego oraz szeroko komentowaną międzynarodową kwestię sporną – co kilkanaście miesięcy podnoszą się greckie głosy wołające o ich zwrot. Zapraszam Was gorąco do lektury, bowiem chodzi o sprawę, której miłośnik Śródziemnomorza nie może nie znać. :) Link znajdziecie w bio.
⚓️
Grecja próbuje odzyskać swoje artefakty od bardzo dawna – proces rozpoczął się w chwili odzyskania niepodległości w latach 30-tych XIX-go wieku.
⚓️
Jako wyjątkowa adwokatka swojej ojczyzny, o potrzebie uczciwego i sprawiedliwego rozsądzenia losu marmurów mówiła głośno Melina Mercouri, wielka grecka aktorka oraz minister kultury.
⚓️
Marmury, początkowo przechowywane w Londynie w kiepskich warunkach, od 1949 uświetniają salę z grecką sztuką antyczną w British Museum.
⚓️
Grecy walczą o powrót skarbów do ojczyzny, zaś Brytyjczycy twierdzą, że będą one bezpieczne i odpowiednio doglądane wyłącznie na Wyspach.
⚓️
Z kim zgadzacie się Wy?

Ula Rybicka z @zydoteka napisała dla nas o najnow

Ula Rybicka z @zydoteka napisała dla nas o najnowszym tomie opowiadań Kereta (artykuł znajdziecie na stronie głównej Lente). Publikując recenzję, pomyślałam, że stanowi idealny wstęp do tematu, który wybrałam na hasło przewodnie roku 2021.
⚓️
Ula pisze tak:
„Jak mogliśmy się już wielokrotnie przekonać, Keret jest autorem przywiązanym do codzienności (a dzięki realizmowi magicznemu, paradoksalnie, bywa od niej także skutecznie oderwany). Twórczość Izraelczyka garściami czerpie z doświadczania zwykłych, codziennych spraw. Jak wyjaśniał w rozmowie podczas festiwalu Conrada, “Usterka na skraju galaktyki” mówi głównie o ludziach żyjących w szybko zmieniającym się świecie. To odbiera im poczucie bezpieczeństwa, ale też pozwala znaleźć w sobie nową siłę i cechy, dzięki którym można przetrwać. I rzeczywiście – ta zwyczajność, niekiedy wręcz ordynarna, prowadzi właśnie do olśnień i przebłysków.”
⚓️
Sięgnijcie po nowego Kereta, a jeśli macie ochotę - spróbujcie zgadnąć w komentarzu, co będzie Lentkowym tematem na kolejne miesiące!😊

Myślę sobie dzisiaj o niepodległości, ale nie

Myślę sobie dzisiaj o niepodległości, ale nie tej państwowej, a osobistej - bez której, notabene, żadnej państwowości by się nie zbudowało. Moja życiowa niezależność narodziła się w Rzymie - i to nie tylko dlatego, że przez wiele miesięcy mieszkałam przy Piazza dell’Indipendenza. 😊Trafiłam tam na dłużej jako doktorantka, po bolesnym rozstaniu, zahukana, chora na depresję, przerażona i zupełnie nieświadoma siebie. Pobyt w Wiecznym Mieście był dla mnie doświadczeniem innym niż dla wielu rówieśników - nie czasem mnożenia towarzyskich kontaktów i beztroskiej zabawy, a mozolnego odkrywania siebie i tego, że mogę sobie dać radę w wielu trudnych sytuacjach. Uporałam się z porzuceniem, samotnością; pozbierałam po historii molestowania, którego niestety właśnie w Rzymie doświadczyłam; podniosłam po kilku naprawdę trudnych przeżyciach. Dziś, dzięki ówczesnemu cierpieniu, wiem, ile we mnie siły.
⚓️
Kiedy po jakimś czasie od powrotu do Polski odwiedziłam Rzym po raz kolejny, czułam się jak triumfujący starożytny wódz. Po dawnej lękliwej dziewczynce nie było śladu; jej miejsce zajęła pewna siebie kobieta po przejściach. Do dziś jestem za to Rzymowi wdzięczna. To w Wiecznym Mieście nauczyłam się, jak wiele prawdy tkwi w powiedzeniu, że co nas nie zabije, to nas wzmocni.
⚓️
Życzę Wam pięknego Dnia Niepodległości. Pamiętajcie, żeby celebrować czasem także tę własną. Tylko my sami wiemy, jak wiele każdego z nas kosztowało jej zdobycie.

Fot. @stadnina_sabatowka_ - dzięki, Tomku! ❤️

Porozmawiajmy o kolorach! 🟦🟨🟥🟧🟩 Obi

Porozmawiajmy o kolorach!
🟦🟨🟥🟧🟩
Obiecuję, że to ostatnie zdjęcie z azulejos w roli głównej (i przypominam, że na lente-magazyn.com jest teraz duży artykuł na ich temat – link znajdziecie w bio). Trochę błękitu, trochę żółci, odrobina piaskowych tonów – a ja zastanawiam się, jakie barwy kojarzą Wam się ze Śródziemnomorzem. Wbrew pozorom, każdy ma na ten temat inną opinię!
⚓️
Kiedy prowadziłam jeszcze knajpkę Lente (jedno z trudniejszych doświadczeń mojego życia, ale mniejsza o to), w jej wystroju próbowałam przemycić swoją wizję krajów śródziemnomorskich. Ściany, inspirowane freskami z domu Liwii w Prima Porta pod Rzymem, były zielone. Dodałam do tego złociste, czerwone i turkusowe akcenty – trochę neapolitańskich papryczek, stare garnki z jerozolimskiego targu, złocisty wieniec oliwny z Aten, poduchy w kolorze pogodnego morza. Pewnego dnia odwiedziła mnie koleżanka. Rozejrzała się wokoło i orzekła: – Musisz to przemalować. Ściany powinny być białe, a dodatki błękitne!
⚓️
Dziś, zadając sobie pytanie o barwy Śródziemnomorza, w pierwszej kolejności myślę o rudościach rzymskich kamienic, o złocistych blokach trawertynu wśród ciemnej zieleni włoskich pinii. Potem o eksplozji kolorów na izraelskim bazarze, księżycowych odcieniach tamtejszej pustyni, o czerwonych donicach zdobiących białe mury na starówce w Marbelli. To wszystko są kolory mojego Południa i próżno szukać jednego zestawu barw, które by je określały.
⚓️
Ciekawa jestem, jaki kolor w pierwszej kolejności przychodzi do głowy Wam? Jaką barwę ma dla Was Śródziemnomorze?

Daje po oczach, co? Oto niesamowite kolory Plaza d

Daje po oczach, co? Oto niesamowite kolory Plaza de España, a wśród nich moja córka Lia (zdjęcie sprzed kilku lat).
⚓️
Przypomnijmy: na Plaza de España w Sewilli, u stóp Pałacu Hiszpańskiego, z płytek azulejos ułożono mapy wszystkich prowincji kraju, a także ozdobiono mostki symbolizujące dawne królestwa Hiszpanii: Aragonię, Kastylię, León i Nawarrę. Tu widać jedną z ławek ceramicznych reprezentujących hiszpańskie prowincje.
⚓️
Cały kompleks, tj. plac z obejmującym go półkoliście budynkiem, powstał w końcu lat 20. ubiegłego wieku. Zaprojektował go Aníbal Gonzalez.
⚓️
O azulejos przeczytacie teraz na stronie Lente (link w bio), gdzie ich historię opowiada historyk sztuki Izabela Frankowska.

Tak Plaza de España prezentuje się zimą (zdjęc

Tak Plaza de España prezentuje się zimą (zdjęcie zrobiłam chyba w styczniu). Jak widać, plac zalany jest słońcem, w którym azulejos naprawdę eksplodują kolorami.
⚓️
Urodę tego miejsca docenili liczni artyści, w tym filmowcy. Warto wiedzieć, że Plaza de España kilkukrotnie wystąpiła jako tło w wielkich kinowych produkcjach. Tą najbardziej znaną są “Gwiezdne Wojny”, a konkretnie części “Mroczne widmo” oraz “Atak klonów”.

Jak wyczytacie w naszym artykule o azulejos na len

Jak wyczytacie w naszym artykule o azulejos na lente-magazyn.com, termin „azulejo” pochodzi od arabskiego rzeczownika الزليج (az-zulayj), oznaczającego polerowany kamień.
⚓️
Oczywiście warto też wspomnieć o teorii, wedle której pochodzenia nazwy barwnych płytek należy raczej upatrywać w fakcie, że „azul”, zarówno po hiszpańsku, jak i po portugalsku, oznacza kolor niebieski.
⚓️
W Hiszpanii, mam wrażenie, azulejos są bardziej kolorowe niż w Portugalii i zdecydowanie nie ograniczają się do błękitu, ale i tam jest on oczywiście wszechobecny.

#hiszpania #andaluzja #sewilla #plazadeespaña #plazadeespana #azulejos #podroze #podróże #instaespaña #igersespaña #instaandalucia #igersandalucia #andalucia_monumental #andaluciaviva #kochamhiszpanie