chusta – Lente

aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

Magazyn śródziemnomorski Julii Wollner

O nas
Sklep
Współpraca
FAQ

Wszystkie kategorie

Antologia "Metamorfozy"
Książki
Magazyny
E-booki
Biżuteria
Uroda
Zapachy
Dom
Różności
Zestawy prezentowe

Szal z motywem oka

#chusta #Grecja #Izrael #Maroko #oko proroka #szal #Turcja

Chcesz porozmawiać?

Napisz do nas! Nasz adres to
info@lente-magazyn.com

Archiwum
Sklep
O nas
Płatności i dostawa
Regulamin
Polityka prywatności

ⓒ LENTE 2016 – 2020
| Design & development: tausendsassa
ⓒ LENTEUP 2020 –
| Development: ekaram

lente_by_julia_wollner

Na stronie Lente Tomasz Skowronek pisze teraz o Ak

Na stronie Lente Tomasz Skowronek pisze teraz o Akce, zwanej też Akko. Uchodzi ona za jedno z biedniejszych, ale i najciekawszych izraelskich miast. W 2001 roku tutejszą starówkę wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
⚓️
Na pierwszym zdjęciu widoczny jest meczet Al-Dżazzara, drugi największy meczet w Izraelu – większa jest tylko Al-Aksa w Jerozolimie. Zbudowany przez Turków w 1781 roku, dominuje nad miastem, a jego charakterystyczna zielona kopuła przykuwa wzrok. Ponieważ meczet stanowi najwyższy punkt zabytkowego centrum, jest dla przybyszów doskonałym punktem orientacyjnym.
⚓️
Link do tekstu w bio.

W te wakacje, już niedługo, wracam na Kretę. Po

W te wakacje, już niedługo, wracam na Kretę. Po 11 latach. Cieszę się tym faktem jak dziecko, bo marzę, by Grecję i jej wyspy poznać tak, jak znam Włochy, Andaluzję i Izrael.
⚓️
Podpowiedzcie proszę: jakie są Wasze ulubione miejsca na Krecie? Co koniecznie powinnam dodać do planu zwiedzania?
⚓️
Na zdjęciu (z 2010 roku): Chania.

Ukazywanie sprzeczności między pozorem a istotą

Ukazywanie sprzeczności między pozorem a istotą to jeden z największych talentów Sándora Máraiego, zaraz obok umiejętności tworzenia melodyjnej i rytmicznej frazy, która sama się czyta, sama poddaje refleksji, sama zapamiętuje. W szkicach podróżnych spisanych przez węgierskiego autora w młodziutkim wieku 26 lat jest już ten talent dobrze widoczny, choć objawia się inaczej, niż w tekstach późniejszych. Jak sam zauważył po przeszło dekadzie, bije z nich przekorny, uparty entuzjazm oparty na wierze, że świat wynaleziono, byśmy po nim podróżowali i z niego korzystali, bowiem urządzono go specjalnie dla nas i na naszą cześć.
⚓️
Śladami bogów, dziennik z podróży na Bliski Wschód, to zbiór tekstów błyskotliwych, momentami buńczucznych, zuchwałych w tonie. Gdzieniegdzie przebłyskuje już ukochana przeze mnie Maraiowa liryczność; są już miejsca, gdzie jego reporterska surowość graniczy z poetycką tliwością. Przeważa jednak młodzieńcza pewność siebie, połączona z zadziwiającym u tak młodego autora warsztatem, który tylko czasem, dosłownie w kilku paragrafach, pozwala mu prawie niezauważalnie uprawiać exercice de style.
⚓️
Opisując Egipt, Palestynę, Liban, Syrię i Turcję – miejsca, gdzie zrodziły się najważniejsze prądy duchowe naszej kultury – Márai nie skupia się na urodzie pejzażu czy wiekowych zabytkach; jak zwykle dużo bardziej interesuje go człowiek. Bliskowschodnią mentalność obserwuje i analizuje z czułością, która nie wyklucza ironii i sztychu; jednocześnie poddaje rachunkowi europejskie sumienie, analizując własny kontekst moralny, jakże bliski temu, w którym osadzeni jesteśmy my dzisiaj. Pokazuje, jak bardzo potrzebne jest nam światło nowej idei, jak bardzo powinniśmy odmienić spojrzenie na świat. Jest w tym proroczy, zachwycający i przerażający zarazem. Jego opowieść zapamiętam ujętą w dwa zdania z rozdziału Betlejem – to one staną się moim zapiskiem z lektury.

„Kłonię głowę, pierwszy raz od lat coś zaczyna ściskać mi gardło.

Pokój ludziom.”
⚓️
Sándor Márai, Śladami bogów, tłumaczyła Irena Makarewicz, Czytelnik, Warszawa 2021

Do naszego sklepu wróciły dziś Wasze ulubione k

Do naszego sklepu wróciły dziś Wasze ulubione kolczyki inspirowane Cykladami – w sam raz na wielkie greckie i małe polskie wakacje! 🙂 👒
⚓️
Nazwa tego pięknego archipelagu 220 wysp położonych w południowej części Morza Egejskiego pochodzi od słowa oznaczającego koło. I rzeczywiście, wyspy, niczym płatki na naszych kolczykach, tworzą wieniec wokół Delos – małej skalistej wyspy, która w starożytności uchodziła za świętą.
⚓️
Wiąże się z nią istotny mit – to właśnie tu mieli urodzić się Apollo i Artemida. Tradycyjnie Cyklady kojarzone są z najpiękniejszymi odcieniami błękitu, którymi zachwyca morze i niebo, a także z historią przesyconą legendami. Na Mykonos żył Narcyz, na Serfiros Perseusz powrócił z głową Meduzy, Santorini zaś bywa uważana za zaginioną Atlantydę...

Na stronie Lente Agnieszka Jasińska opowiada tera

Na stronie Lente Agnieszka Jasińska opowiada teraz o Salonikach, skupiając się na żydowskiej populacji miasta.
⚓️
„Największy napływ Żydów do Salonik obserwuje się w późnym średniowieczu, kiedy chrześcijańską Europę ogarnia fala antyżydowskich prześladowań. Osmanie postanawiają wykorzystać ten fakt i przyjąć u siebie uchodźców z Francji, Niemiec, a przede wszystkim z Hiszpanii. Najpierw, w XIV wieku, jeszcze w czasach Bizancjum, przybywają pierwsi Aszkenazyjczycy z Węgier i Niemiec, następnie, w XV wieku, Sefardyjczycy z Iberii. Hiszpańska królowa Izabela Kastylijska zwana także Katolicką postanowiła wzmocnić wyznawaną przez siebie religię na Półwyspie Iberyjskim i w 1480 roku powołała w tym celu inkwizycję, która miała doprowadzić do pełnej katolicyzacji społeczeństwa hiszpańskiego. Dla islamskich Maurów z Andaluzji i lokalnych Żydów nie było w Hiszpanii miejsca. Część z nich zdecydowała się na przyjęcie chrześcijaństwa, pozostali opuścili kraj. Ci, którzy zdecydowali się na emigrację, przeprawili się przez Morze Śródziemne do Azji Mniejszej i na Bałkany. Znacząca grupa Żydów sefardyjskich, która na przełomie XV i XVI wieku została wygnana z Półwyspu Iberyjskiego, zamieszkała właśnie w Salonikach.”
⚓️
Link do artykułu w bio.
⚓️
Na zdjęciu: symbol miasta, czyli Biała Wieża w Salonikach.

Sycylia kusi podróżników nie tylko pięknymi pe

Sycylia kusi podróżników nie tylko pięknymi pejzażami i wielowiekową historią; coraz popularniejsze stają się też wyjazdy kulinarne na Trinacrię. Dzięki staraniom dziennikarki Ewy Karoliny Cichockiej, która od lat z pasją opisuje największą śródziemnomorską wyspę, najwspanialsze sycylijskie smaki i aromaty mają teraz szansę trafić na polskie stoły. Zanim to nastąpi, odwiedzimy jeszcze tamtejsze targowiska, przejdziemy się korytarzami eleganckich pałacyków, a nawet zawitamy na plan filmowy. Przyjrzymy się ulubionym smakołykom komisarza Montalbano; dowiemy się też, jakie sycylijskie potrawy zachwycają znanych Polaków związanych z Sycylią, w tym Krzysztofa Zanussiego czy Jerzego Stuhra. Później zaś możemy oddać się ucztowaniu, korzystając z kilkudziesięciu przepisów zebranych przez autorkę. Jak sama podkreśla, przeważają wśród nich dania na bazie warzyw i owoców morza, które zachwyciły ją swoją oryginalnością i, jednocześnie, prostotą wykonania.
⚓️

Dwie opowieści Ewy Cichockiej, stanowiące dzisiaj część książki Lampart w pomarańczach, w odrobinę zmienionej formie ukazały się na internetowych łamach magazynu “Lente”. Są to Uczta Lamparta oraz Marzenie głodnego. Uliczne jedzenie w Palermo. Zachęcamy do ich lektury, a następnie do sięgnięcia po książkę!
⚓️
Ewa Karolina Cichocka, Lampart w pomarańczach. Sycylijskie zapiski kulinarne, Bernardinum, Pelplin 2021

Internet zalały dziś życzenia dla najmłodszych

Internet zalały dziś życzenia dla najmłodszych (do których dołączam) oraz nawoływania do pielęgnacji dziecka w sobie. Co ona tak naprawdę oznacza? Zapewne dbanie o wewnętrzną wolność,o umiejętność bycia spontanicznym. Dla mnie – jeszcze jedną rzecz. Przyzwolenie, które dajemy sobie na zakochiwanie się w ludziach.
⚓️
Z wiekiem stajemy się coraz bardziej nieufni. I coraz bardziej interesowni. Dzieci potrafią zachwycić się każdym nowym kontaktem i rozpocząć budowanie relacji od pierwszego uśmiechu. Bez wielkich planów i bez bilansu strat i zysków sporządzonego jeszcze zanim poświęcą komuś chwilę. Moja mała córeczka Romi, skrzyżowawszy z kimś spojrzenie, zaczyna gaworzyć i bić brawo, sobie i światu. To jeden z najpiękniejszych widoków, jakie znam.
⚓️
Z okazji 1 czerwca życzę Wam jak najwięcej zakochań – w pani w sklepie, przechodniu pod domem, koleżance z pracy, panu pijącym kawę przy stoliku obok. Na zdjęciu, zrobionym przez @jacekporemba , jestem ja, wpatrzona w moją przyjaciółkę Joasię Porembę. Poznałyśmy się dwa lata temu, ucinając sobie niezobowiązującą pogawędkę przy kasie w knajpce Lente. Pozostałam wpatrzona w nią tak samo jak wtedy. Uwielbiam ten stan zachwycenia Drugim Człowiekiem, który zjawia się obok. Obyśmy doświadczali go jak najczęściej.

Socjologowie nierzadko określają Hiszpanów półżartobliwym mianem patologicznie towarzyskich. Rzeczywiście uwielbiają oni spędzać czas wspólnie, a im grono jest liczniejsze, tym lepiej i weselej. Nie bez powodu są miłośnikami wszelkich internetowych grup – czy to na Facebooku, czy na WhatsAppie. Tworzą je spontanicznie, a później szybko porzucają, przenosząc się do realu, bo dopiero kontakt twarzą w twarz daje im prawdziwą radość. Z uśmiechem obserwuję znajomych, którzy skrzykują się w mediach społecznościowych, by towarzyszyć w zakupach koledze. Zresztą i kameralne spotkania szybko zamieniają się tu w gromadne nasiadówki. – Jeśli zadzwonię do kogoś, zapraszając na kawę, raczej na pewno nie odpowie, że umówił się już z kimś innym, tylko zaproponuje, bym do nich dołączyła – mówi moja hiszpańska przyjaciółka Elisa. Dla mnie, Polki, spacer z nią to przedziwne doświadczenie. Oprowadzając mnie po swoim mieście, zagląda do co drugiego baru i sklepu, witając się wylewnie z właścicielami i pracownikami, z każdym ucinając sobie pogawędkę. Zakłada przy tym, że i ja będę w niej uczestniczyć. Cóż może być bowiem przyjemniejszego?
⚓️
Na stronie Lente (link w bio) piszę teraz o hiszpańskich sposobach na szczęśliwe życie. A Was zostawiam z grupą przyjaciół tańczących flamenco, których moja mama sfotografowała wczoraj w Sewilli.

Julia Wolny. Tak nazwano mnie kilka dni temu, kied

Julia Wolny. Tak nazwano mnie kilka dni temu, kiedy przepraszałam kolejną osobę za fakt, że nie daję teraz rady zrobić nic „na szybko”. Pracy i pisania jest wiele, 10-miesięczne dziecko wymaga dużo uwagi, a do tego rozpoczęłam remont mieszkania. Efekt? Biegam jak pies z wywieszonym językiem i ledwo żyję, przez większość czasu mając wrażenie pogrążenia w zupełnym chaosie.
⚓️
No więc – Julia Wolny. To żartobliwe przezwisko przypomniało mi słowa pewnego śródziemnomorskiego znajomego, który tłumaczył mi kiedyś: zwykle to właśnie w chwilach, gdy najmocniej przyspieszasz, najbardziej powinnaś zwolnić. Proste i bardzo prawdziwe.
⚓️
Życzę Wam prawdziwie wolnego weekendu! A na zdjęciu: „Ikar” Igora Mitoraja w Valle dei Templi w Agrigento.

Najtrudniejsze w byciu mamą? Odpuszczanie. Nie wi

Najtrudniejsze w byciu mamą? Odpuszczanie. Nie win – trudno mi wyobrazić sobie coś, czego bym moim dzieciom nie wybaczyła – ale kontroli. Pozwolenie, by uczyły się na własnych błędach, choćby miało to oznaczać stłuczone kolana i obolałe serducha.
⚓️
Pablo Picasso, niezbyt fajny facet, ale autor całkiem zmyślnych bon motów, powiedział kiedyś coś takiego:
<<Gdy byłem mały, matka mówiła mi: „Jeżeli będziesz żołnierzem, zostaniesz generałem. Jeśli będziesz mnichem, skończysz jako papież.” Lecz ja chciałem być malarzem i zostałem... Picassem.>>
⚓️
To zdjęcie zrobiłam mojej średniej córce Lii w Andaluzji, skąd Picasso pochodził. Skakała tak długo, aż skręciła kostkę... Z okazji Dnia Matki życzę wszystkim mamom siły na to, by pozwolić dzieciom być sobą, na prostej drodze i na życiowych zakrętach. I by pozostać sobą w byciu mamą, bo choć to najpiękniejsza i najważniejsza z naszych ról, to przecież nie jedyna.

Na Żoliborzu zaraz przekwitnie glicynia – rośl

Na Żoliborzu zaraz przekwitnie glicynia – roślina, która mnie zachwyca i zadziwia jednocześnie. Jej historię przywołałam tu już co najmniej 2 razy, ale zrobię to ponownie, bo jest niesamowita!
⚓️
Glicynia, znana też jako wisteria, to roślina typowa dla regionu śródziemnomorskiego, popularna np. w Ligurii i Toskanii, jednak tak naprawdę pochodząca z zachodniego Pacyfiku. Fakt ten oddają pełne formy jej polskiej nazwy: glicynia japońska, wisteria japońska, słodlin japoński. Ma ona formę kwitnących, podłużnych, zwisających gron, a jej pnącza, zwykle liliowe, liliowoniebieskie lub białe, pięknie ubarwiają ogrodowe mury, pergole i tarasy. Na nasz kontynent przybyła na początku XIX w., przywieziona przez angielskich podróżników z Ameryki, gdzie trafiła już wcześniej; we Włoszech uprawiana jest z całą pewnością przynajmniej od 1840r. Na P. Apenińskim, a także we Francji i Hiszpanii, znana jest przede wszystkim pod nazwą pochodzącą z języka greckiego i znaczącą tyle, co “delikatna roślina”, podczas gdy określenie “wisteria” nawiązuje do nazwiska badacza K. Wistara, który zresztą nie miał z kwiatem nic wspólnego. Nie to jest jednak w tej pachnącej roślinie najciekawsze. Jak już powiedzieliśmy, glicynia pochodzi z Azji. Poza odmianą japońską uprawia się także wisterię chińską. Różni je kierunek, w którym wiją się ich pnącza. Wisteria sinensis oplata pergole od lewej do prawej, zaś odmiana japońska (Wisteria floribunda) od prawej do lewej. Ze względu na ruch kuli ziemskiej rośliny pnące pochodzące z półkuli pn. rosną zawsze w kierunku odwrotnym do ruchu wskazówek zegara. Zastanawia jednak, dlaczego odmiana japońska, pochodząca z kraju znajdującego się między 30 a 45 równoleżnikiem pn., zachowuje się inaczej niż inne rośliny z tej części świata, chociażby glicynia chińska właśnie. Odpowiedź jest zaskakująca: dzieje się tak dlatego, że przed milionami lat dzisiejsza Japonia znajdowała się w pd. części globu. Na skutek ruchów tektonicznych żeglowała ku Północy z prędkością kilku centrymetrów rocznie. Stanowiło to proces tak powolny, że rośliny zachowały po dziś dzień swoje dawne cechy charakterystyczne, utrzymując w DNA pamięć minionych tysiącleci.

Wczoraj obchodziliśmy Światowy Dzień Herbaty. C

Wczoraj obchodziliśmy Światowy Dzień Herbaty. Celebruję go i dzisiaj, sącząc powoli napój, który, wbrew pozorom, bardzo jest nad Morzem Śródziemnym lubiany. Uwielbiają go Turcy, uwielbiają Izraelczycy i Marokańczycy, którzy dodają doń obowiązkowo świeżą miętę. Ja najbardziej lubię Earl Grey albo czarną herbatę z mlekiem – jak na Gibraltarze. ☕️❤️ Popijam ją z mojego ukochanego kuba Alhambra, który znajdziecie w sklepie Lente.
Ale wcale nie o tym chciałam, a o mojej córce. I to nie tylko dlatego, że gdy ma się w domu malucha, czasem trudno znaleźć nawet chwilę na herbatę!
⚓️
Jak wiecie, mam bzika na punkcie śródziemnomorskich imion; fascynuje mnie ich etymologia. Bardzo trudno było mi wybrać imię dla najmłodszej latorośli, dziś Romy Antonii (o jej pierwszym imieniu pisałam kiedyś artykule, do którego link znajdziecie w bio). Jeden z pomysłów brzmiał: Thea, Theia, pisane również: Tea. To imię tytanidy, matki Heliosa (Słońca), Selene (Luny) i Eos (Świtu). Była ona grecką boginią wzroku i jaśniejącego nieba, prorokinią, opiekunką światła. Coś pięknego! Bardzo chciałam nazwać tak malutką. Ktoś jednak przestrzegł mnie: przecież w szkole, przez skojarzenie z angielskim rzeczownikiem, będą na nią mówić Herbata! Mogłam długo perorować, że na początku jest greckie „th”, a nie zwykłe „t”... I tak moja najmłodsza córka została Romą, a nie Herbatą. Może słusznie, bo działa raczej z prędkością espresso, także wtedy, gdy ściąga ze stołu obrus z całą zastawą.😉 Miłego weekendu!

Mit Kleopatry jest nadal żywy, chociaż od jej ś

Mit Kleopatry jest nadal żywy, chociaż od jej śmierci minęło już ponad 2 000 lat. Świadczy o tym ciągła obecność tej postaci zarówno w klasycznej literaturze, malarstwie, filmie i muzyce, jak i w popkulturze; dowodem są również coraz to nowe publikacje jej poświęcone.
⚓️
Mówiąc tutaj o micie, mam na myśli wspominanie czy przywoływanie historii i czynów postaci, która rzeczywiście istniała w danym czasie i miejscu, zniekształconych następnie przez legendę. Przedmiot mitu, którym jest tutaj Kleopatra, podlega wówczas procesowi niejakiej epicyzacji, czyli nadania każdemu jego gestowi charakteru czynu monumentalnego, wzniosłego, pamiętnego. Ostatnia grecka królowa Egiptu była więc przez wieki widziana nie jako uwodzicielka, ale jako prawdziwa modliszka; nie jako sprytny i przewidujący polityk, lecz jako demoniczna intrygantka, wciągająca rzymskich wodzów w swą niebezpieczną grę; nie jako kochająca życie, ale jako rozwiązła, lubieżna regina meretrix, wiodąca zbytkową egzystencję lub wręcz pławiąca się w niewyobrażalnym luksusie.
⚓️
Większość biografii Kleopatry publikowanych przez wieki opiera się właśnie o jej mit. Jego zaczątku szukać należy oczywiście w propagandzie Oktawiana Augusta; następnie uzupełniali go poeci i pisarze, od Wergiliusza i Horacego, po Senekę, Plutarcha, Liwiusza, Swetoniusza, Tertuliana i wielu, wielu innych. W ostatnich dziesięcioleciach biografowie coraz częściej zaczęli się od mitu odżegnywać, z pasją godną neofity nie tyle rehabilitując, co nobilitując wszystkie poczynania królowej i przyczyniając się do narodzin nowej mitologii jej poświęconej, zupełnie niepomni faktu, że do analizy wydarzeń sprzed 2 000 lat nie należy stosować miar dzisiejszych. Czy tak jest również w wypadku nowej propozycji wydawnictwa Atryda? Sprawdźcie sami. Link do mojej recenzji książki „Kleopatra” Stanisława Witkowskiego znajdziecie w bio.

Roma jeszcze nie ma ulubionych butów, bo dopiero

Roma jeszcze nie ma ulubionych butów, bo dopiero zaczyna raczkować. Jej mama natomiast najchętniej przechodziłaby cały rok w greckich sandałach. W naszym klimacie, gdzie nawet maj bywa chłodny, lepiej sprawdzają się jednak espadryle. Całe szczęście i one mają absolutnie śródziemnomorski rodowód!
⚓️
Lekkie buty z podeszwą wykonaną z trawy pojawiły się ponad 4 tys. lat temu na terenie Półwyspu Iberyjskiego.
⚓️
Jak wyglądał pierwowzór dzisiejszych espadryli, można przekonać się, odwiedzając muzeum archeologiczne w Granadzie, gdzie wystawiono najstarsze egzemplarze odnalezione w Cueva de los Murciélagos (Jaskini Nietoperzy).
⚓️
Miłośnikami espadryli byli Picasso i Dalí, który nosił je z czerwonymi skarpetami.
⚓️
O historii espadryli pisze na Lente historyk sztuki Izabela Frankowska. Link znajdziecie w bio.

W rozmowie z Małgorzatą Serafin, w studiu braci

W rozmowie z Małgorzatą Serafin, w studiu braci Sekielskich, opowiadam o chorowaniu na depresję. Jako że w moim przypadku wszystko dzieje się zawsze po śródziemnomorsku, także tutaj, w "Farbowaniu życia", będzie i o Włoszech, i o Izraelu. I o Marku Aureliuszu, i o Filonie z Aleksandrii. O tym, czy można mieć depresję nad ciepłym morzem, gdy świeci słońce i grają mandoliny. I o tym, co mnie pomogło w walce z najgorszymi demonami. Bardzo bym chciała, by moje doświadczenia okazały się pomocne dla innych cierpiących.
Zapis rozmowy (zarówno video, jak i podcast) znajdziecie na sekielscy.pl.
Jeśli interesują Was treści dotyczące zdrowia psychicznego, zachęcam do śledzenia @fundacjamelancholia

Długo głowiłam się, co dzisiaj napisać, bo w

Długo głowiłam się, co dzisiaj napisać, bo w śródziemnomorskim świecie dużo się dzieje i sporo wydarzeń domaga się komentarza. Niemałą ulgą było dla mnie jednak danie sobie przyzwolenia na... niekomentowanie. Chociaż staram się mówić o rzeczach ważnych, jak również uciekać od stereotypowego spojrzenia na Południe, to nie czuję się na siłach, by poważne, skomplikowane tematy poruszać zawsze, codziennie, na zawołanie. Czasem lepiej pomilczeć, pomyśleć. Albo przyznać, że się nie wie.
⚓️
Dziś jest właśnie takie „czasem”, a jednocześnie pierwszy naprawdę ciepły dzień tego roku. Kiedy robi się gorąco, zawsze mam wrażenie, że w wysokiej temperaturze czuję więcej, jestem bardziej. Też tak macie?
⚓️
Na zdjęciu: opuncje w Agrigento na Sycylii. Bardzo lubią upały.

Kiedy nawet w maju brakuje słońca, trzeba je sup

Kiedy nawet w maju brakuje słońca, trzeba je suplementować i pomnażać na różne sposoby. Można zasiąść przy luksferach (wiecie, że rzeczownik ten pochodzi z łaciny, gdzie lux to światło, a fero – niosę?). Można przywdziać modne kuloty, które wymyślono na minojskiej Krecie wiele wieków temu. Najlepiej jednak wciągnąć na stopy nasze lentkowe skarpetki Walk among the gods! Pięknego weekendu, kochani!

Michał Kubicz (@ancient_rome_art) , autor doskona

Michał Kubicz (@ancient_rome_art) , autor doskonałej powieści "Liwia", którą kupić możecie w naszym sklepie, opowiada na stronie Lente o rzymskich niewolnikach i ich statusie w obliczu rzymskiego prawa.
⚓️
Czy wiedzieliście, że porzucony niewolnik stawał się rzeczą niczyją, którą każdy może sobie wziąć? Albo że gdy religią państwową stało się chrześcijaństwo, system niewolniczy wciąż funkcjonował w najlepsze? Zapraszam Was gorąco do lektury na temat tego trudnego dla nas aspektu rzymskiej codzienności.
⚓️
Link do artykułu znajdziecie w bio.

Najnowsza książka Moniki Bień-Königsman zatytu

Najnowsza książka Moniki Bień-Königsman zatytułowana „Entre amigos. Hiszpański przepis na szczęście” stanowi prawdziwą odę do Andaluzji, a jej tytuł, “Wśród przyjaciół”, dobitnie podkreśla, co jest w tym regionie najważniejsze. Wspólnota, więzy, solidarność. Brzmi nazbyt wzniośle? Zejdźmy więc na ziemię dodając, że najpiękniej rozkwitają karmione smakowitymi kąskami w postaci barwnych tapas. To właśnie te niezwykle różnorodne barowe przysmaki, podawane obowiązkowo w towarzystwie lokalnego wina, sprawiają, że rozmowa toczy się gładko, serce się cieszy, a głowa odpoczywa.
Format przyjęty przez autorkę przypomina bestsellerową serię „Do zjedzenia” B. Kieżuna. Mamy więc wędrówkę przez wybrany rejon świata, rozdziały uporządkowane według nazw przywoływanych miejscowości, piękne, niebanalne zdjęcia, wreszcie liczne, starannie wypróbowane przepisy kulinarne. Do życzenia, w moim odbiorze, pozostawia redakcja tekstu. Zdarzają się powtórzenia i stylistyczne niezręczności, a bardzo bezpośredni ton i kolokwialny język, w którym autorka zwraca się do czytelnika, kontrastuje, nie zawsze korzystnie, z wysmakowaną oprawą graficzną. Najważniejszy cel książki wydaje się jednak osiągnięty – miłośniczka Andaluzji dzieli się swoją pasją i wiedzą, raczy nas ciekawostkami i anegdotami i sprawia, że sami zaczynamy marzyć o podróży w jej ulubione strony. Jak już powiedziano, swe opowieści przeplata propozycjami oryginalnych hiszpańskich potraw. Instrukcje ich przygotowania uwzględniają specyfikę realiów, w których będziemy je odtwarzać, z zachowaniem szacunku dla sezonowości składników. Ja straciłam głowę dla krewetek z szafranem, smażonych bakłażanów z miodem, którymi zawsze zajadam się w Maladze, ale także dla montadito z kiełkami, konfiturą z cebuli i… serem korycińskim. To jedna z kilku propozycji autorki, w których Andaluzja spotyka się z Polską, na naszym talerzu. Okazuje się, że przepis na szczęście może zawierać całkiem swojskie elementy. Na próżno więc szukać wymówki od radosnego spędzania czasu w kuchni i przy stole. Skoro składniki mamy dosłownie pod ręką, czas zabrać się za cieszenie chwilą!

Hiszpania jest mi bardzo bliska – w ostatnich la

Hiszpania jest mi bardzo bliska – w ostatnich latach to właśnie tam, poza Włochami i Izraelem, spędzam najwięcej czasu, bowiem w Andaluzji mają swój drugi dom moi rodzice. Południe Półwyspu Iberyjskiego zjeździłam już wzdłuż i wszerz; zachwyca mnie tamtejszy klimat, historia, architektura, przyroda. Nie to jest jednak najważniejsze.
⚓️
Według badania przeprowadzonego jakiś czas temu przez CocaCola Inst., mieszkańcy Hiszpanii należą do najszczęśliwszych ludzi na świecie. Szczęście pojmują zaś oni przede wszystkim jako spędzanie czasu z drugim człowiekiem. To razem z nim przeżywają codzienność i delektują się jej najpiękniejszymi chwilami, bez względu na wiek – tak we wczesnym dzieciństwie, jak i w jesieni życia. Dzięki rodzinie, przyjaciołom i licznym znajomym – z nieznajomego bardzo łatwo się w znajomego przerodzić! – czują się bezpieczni, bo są częścią wspólnoty. Ja, Słowianka, od moich hiszpańskich przyjaciół nieustannie uczę się spontaniczności, otwartości i radości życia, która mnoży się, gdy dzielimy ją z gronem życzliwych nam ludzi. Czasem stłoczeni jak te doniczki na patio w Mijas. 🙂To właśnie za tę lekcję jestem Hiszpanom wdzięczna najbardziej. I chyba nie tylko ja. Kto jeszcze? Zerknijcie na stronę Lente, gdzie piszę o pewnej nowej książce o Hiszpanii. Autorka zdaje się myśleć jak ja...