Antonio Talia, Droga krajowa numer 106. Na tajnych szlakach kalabryjskiej mafii
Renia RespondekKalabria – region przez wszystkich zapomniany, a jednak nie pozwalający o sobie zapomnieć. Choć to niespełna 16 tysięcy kilometów kwadratowych, zamieszkanych przez nieco ponad 2 miliony mieszkańców, i miejsce uchodzące za jedno z najbiedniejszych w Unii Europejskiej, to swoje wpływy ma na całym świecie – od Europy Wschodniej, przez Australię, Hongkong, aż po Ameryki.
Z wykształcenia mediteranistka, z zawodu – ninja mediów społecznościowych. Do niedawna dziennikarka sportowa, dziś – kibic i zapalona rolkarka. Uzależniona od dobrej kuchni i czarnej kawy.
Droga krajowa numer 106. Na tajnych szlakach kalabryjskiej mafii to bardzo specyficzna forma reportażu. Autor, rodowity Kalabryjczyk, przemierza kolejne miejsca leżące wzdłuż tytułowej drogi i opowiada historię powiązań ich mieszkańców z szeroko pojętą zorganizowaną przestępczością. Opowiadając o ‘ndranghecie, Talia porównuje ją do choroby – zaraźliwej i zdradliwej bardziej, niż najnowsza odmiana znanego nam wszystkim wirusa. Skalę i rozmach, z jakim działa kalabryjski półświatek, niech potwierdzi fakt, że Onorata società uwikłana była m.in. w obalenie rządu na Słowacji, sprzeniewierzenie unijnych miliardów euro, konflikt kanadyjsko-amerykański czy wojnę gangów w Australii. Udowodniono jej też powiązania ze środowiskami narkotykowymi z Meksyku czy Kolumbii.
Co ciekawe, choć kalabryjska odmiana mafii jest niemal tak wiekowa, jak jej siostra z Sycylii, do niedawna wiedzieliśmy o niej bardzo niewiele. Jeszcze w 2015 roku, gdy pisałam pracę magisterską na temat tej ostatniej, w polskich opracowaniach można było znaleźć jedynie informacje o tym, że ‘ndrangheta ma zdecydowanie mniej hierarchiczny charakter i że, w odróżnieniu do innych włoskich mafiosów, ci z Kalabrii specjalizują się w porwaniach. Szersze informacje wypłynęły dopiero w wyniku zakrojonego na szeroką skalę śledztwa po zabójstwie w Duisburgu, do którego doszło 15 sierpnia 2007 roku. Niemiecka policja znałazła wówczas ciała pięciu obywateli Włoch, zabitych strzałami w głowę; szósta postrzelona osoba zmarła w drodze do szpitala. To szokujące, jak długo przestępcy działający na tak szeroką skalę zdołali pozostać w cieniu.
Planujących sięgnąć po Drogę krajową numer 106 przestrzegam – nie jest to łatwa lektura, i to nie tylko ze względu na tematykę. Dla osoby nieznającej szczegółowo najnowszej historii Włoch i tamtejszych zawiłości politycznych, a do tego nieobeznanej ze zjawiskiem mafii, utrudnieniem może być ogrom pojęć, nazwisk, powiązań i skrótów myślowych pojawiających się w książce. Ja, choć zaznajomiona z tematem, wielokrotnie zmuszona byłam cofać się o kilka stron i rozrysowywać drzewa genealogiczne, by lepiej zrozumieć narracyjne zawiłości Talii.
Mimo powyższego, autorowi udało się poruszyć mnie i wywrzeć swą opowieścią wielkie wrażenie – do tego stopnia, że ostatniej nocy miałam sen związany z włoską mafią. Śniło mi się, że dostałam tajemniczą przesyłkę. Okazała się ona włoską porcelaną z… tabletkami ecstasy w środku. Śledzili mnie tajemniczy mężczyźni, a potem, zasiadając do stołu wigilijnego, usłyszałam dzwonek do drzwi. Na szczęście był to budzik, a nie ‘ndranghi pragnący odebrać swoją zgubę…
