aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

Magazyn śródziemnomorski Julii Wollner

O nas
Sklep
Współpraca
FAQ

aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

kino

kultura

Izraelskie seriale, które warto obejrzeć

Ula Rybicka

kultura

Nie tylko miłość i makarony. Ciało na włoskim ekranie

Natalia Mętrak-Ruda

kultura

Zobaczyć niewidoczne. Kilka słów o kobiecym ciele we włoskim kinie

Michał Zegar

kultura

Fellini i baśniowy świat Gambettoli

Beata Zatońska

kultura

Bałkańskie stereotypy i ich przedstawienie w kinie

Agnieszka Jasińska

aktualności

Współczesne kino izraelskie

Julia Wollner

kultura

Giuseppe Tomasi di Lampedusa, Lampart

Beata Zatońska

kultura

Etgar Keret. Historia prawdziwa

Ula Rybicka

kultura

Magia izraelskiego kina. 10 filmów, które musisz obejrzeć

Ula Rybicka

kultura

Podróż w czasie. Przystanek Cinecittà

Julia Wollner

kultura

The Place. Rozmowa z Paolem Genovese

Beata Zatońska

kultura

Pier Paolo Pasolini: samotność proroka

Anna Osmólska-Mętrak

kultura

Pedro Almodóvar. Ucieczka do kina “Wolność”

Gosia Villatoro

podróże

Piazza di Pietra. Wodzenie za nos

Julia Wollner

Chcesz porozmawiać?

Napisz do nas! Nasz adres to
info@lente-magazyn.com

Archiwum
Sklep
O nas
Płatności i dostawa
Regulamin
Polityka prywatności

ⓒ LENTE 2016 – 2020
| Design & development: tausendsassa
ⓒ LENTEUP 2020 –
| Development: ekaram

lente_by_julia_wollner

Szczerze mówiąc chyba nigdy nie czytałam nic, c

Szczerze mówiąc chyba nigdy nie czytałam nic, co wyszłoby spod pióra marokańskiego autora - to będzie mój pierwszy raz i bardzo się na niego cieszę. Anka Florczak napisała na lente-magazyn.com (przeczytajcie sami, tekst jest na stronie głównej), że dyptyk Jellouna to „piękna marokańska opowieść o ciele i tożsamości, która, niesiona wiatrem, nigdy nie będzie w stanie do końca się określić.” Idę czytać. 🙂

Ech, usiąść tak teraz przy stoliku w pełnym słońcu... 🥰

Dziś w Izraelu Jom Kipur czyli Dzień Pojednania.

Skoro na Lente było wczoraj o oliwkach, to wstawi

Skoro na Lente było wczoraj o oliwkach, to wstawiłam do sklepu oliwki! 🌿 Drzewo oliwne jest symbolem mądrości, pokoju, dobra i ponadczasowego piękna. Niech przypomina o nich ta delikatna srebrna biżuteria: pierścionek (regulowany, pasuje na każdy rozmiar), kolczyki i bransoletka. 💍 Znajdziecie je tutaj:
🛒 lente-magazyn.com/kategoria-produktu/bizuteria/

Rzymska świątynia w Tivoli, poświęcona być mo

Rzymska świątynia w Tivoli, poświęcona być może Weście, ale zwana także "świątynią Sybilli", jest od wieków zabytkiem chętnie imitowanym. Powstała w końcu II wieku p.n.e.; malowali ją artyści romantyczni, portretował Piranesi, a architekci przenosili choćby na grunt angielski czy polski ("Tivoli corner" Bank of England, nasze Puławy).

Ja podziwiam na spacerach warszawską wersję w Ogrodzie Saskim, notabene najstarszym parku w mieście.

Nasza warszawska "świątynia" to tak naprawdę wodozbiór wzniesiony w latach 1852-1854 według projektu Henryka Marconiego jako klasycystyczna wieża ciśnień wodociągu warszawskiego.

W relacjach jest zdjęcie z widokiem na Afrykę

W relacjach jest zdjęcie z widokiem na Afrykę z Hiszpanii, zrobione dziś rano w Tarifie przez mojego przyjaciela mieszkającego w Andaluzji. Tu zaś druga strona medalu: rzut oka na Hiszpanię z promu do Ceuty w Afryce. Wybrałam się tam zeszłego lata, ale muszę wrócić, by powiedzieć coś więcej. Na pobyt w Ceucie miałam kilka godzin, a prom spóźnił się chyba o 2 czy 3, więc niewiele zobaczyłam poza pokładem. 😫

Aleksandra Lipczak, Lajla znaczy noc, Karakter, Kr

Aleksandra Lipczak, Lajla znaczy noc, Karakter, Kraków 2020

O czym mówimy, kiedy mówimy: “arabski”, “islamski”, “chrześcijański”, a wreszcie “hiszpański”? – pyta Aleksandra Lipczak i przez pryzmat tych właśnie przymiotników podejmuje próbę opisania kraju, który zmaga się ze swoim dziedzictwem, jednocześnie czerpiąc z niego pełnymi garściami.
****

Dezorientacja to stan, w który Hiszpania wprawia z łatwością. Należałoby ją wręcz zwiedzać szlakiem konfuzji, tworzyć specjalne mapy, podążać trasami i szlakami podsycającymi niepewność, potęgującymi kognitywne zagubienie, umysłowy zamęt i nie do końca przyjemne łaskotanie gdzieś z tyłu mózgownicy – pisze Aleksandra Lipczak. Jej książka tę Hiszpanię, przede wszystkim Andaluzję, do jakiegoś stopnia objaśnia i tłumaczy. A przynajmniej pokazuje, gdzie tłumaczenia można by poszukać.

Publikacja łącząca cechy napisanego ze swadą historycznego eseju i dynamicznego reportażu pokazuje burzliwą przeszłość regionu i to, jak dzisiaj obchodzi się on ze swoim dziedzictwem. Razem z autorką odbywamy więc i podróż w czasie, odkrywając muzułmańsko-arabskie korzenie regionu, i w hiszpańskiej przestrzeni: między Madrytem, próbującym zdefiniować jej tożsamość, i Andaluzją, najludniejszą hiszpańską wspólnotą autonomiczną, która się definicjom się wymyka. Przebiegamy korytarzami tajemniczej trzynastowiecznej Alhambry i obserwujemy współczesne łodzie uchodźców przybijające do brzegów Taryfy. Poznajemy fragment Europy, która w Afryce przegląda się jak próżna panna w lustrze – to z lubością, to z niepokojem, to z odrazą, za każdym razem jednakowo nie mogąc oderwać oczu.

Lajla znaczy noc to książka rozpiętą między umownym Wschodem i Zachodem, zupełnie niczym Cieśnina Gibraltarska, która, jak zauważyła autorka, stanowi most i mur, wąziutki przesmyk i dziewięćsetmetrową przepaść w jednym. Czytając ją, sami szukać musimy odpowiedzi o granice władzy, miarę człowieczeństwa, możliwość pogodzenia interesów. I także przejrzeć się w lustrze – my z kolei tym andaluzyjskim – by spróbować zrozumieć, dokąd zmierza kontynent, który już wielu przed nami nazywało domem.

Jestem świeżo po lekturze „Lajla znaczy noc” Aleksandry Lipczak. 🇪🇸Sprawiła mi ona dużą przyjemność, bo książek o Andaluzji jest u nas jak na lekarstwo (albo przynajmniej ja na nie jakoś nie trafiam), a region ten zajmuje ważne miejsce w moim sercu i życiorysie - pomieszkują w nim moi rodzice, a ja spędzam każde wakacje. Zarówno ja, jak i oni pokochaliśmy Andaluzję za jej eklektyczny charakter, jej ciągłe rozpięcie między, umownie rzecz biorąc, Wschodem i Zachodem. Lipczak doskonale opisuje historię tego rozpięcia i to, jak mieszkańcy południa Hiszpanii radzą sobie z nim dzisiaj (a może właśnie - nie radzą?). Tego lata nie zawitałam w Andaluzji ze względu na zaawansowaną ciążę i epidemię; przy kolejnym pobycie mam zamiar zwiedzić tamtejsze miasteczka szlakiem bohaterów opisanych i cytowanych przez Lipczak.
📖 Link do recenzji „Lajla znaczy noc” jest w bio.
🛒 Książkę znajdziecie oczywiście w sklepie Lente.
📸 Na zdjęciu: Alhambra.

Jutro urodziny tego pana. Nie lubię go zbytnio. P

Jutro urodziny tego pana. Nie lubię go zbytnio. Po pierwsze dlatego, że jestem miłośniczką Kleopatry i Antoniusza; po drugie - był genialnym politykiem, co niestety często idzie w parze z hipokryzją. Trudno jednak zaprzeczyć: zawdzięczamy mu w dużej mierze kształt dzisiejszej Europy. O Oktawianie Auguście pisze na lente-magazyn.com filolożka klasyczna Karolina Janowska.

W Izraelu, znużeni upalnym latem, wszyscy czekaj

W Izraelu, znużeni upalnym latem, wszyscy czekają o tej porze na deszcz. Liście z drzew prawie nie opadają, ziemia jest sucha i zmęczona, a świat pokryty jest żółtawym pyłem. Nowego początku, który wydarzy się przy stole przykrytym śnieżnobiałym obrusem, wypatruje się z niecierpliwością.

Rosz ha-Szana znaczy dosłownie „głowa roku”. Jest to święto tyleż wesołe, co refleksyjne: celebracja nowego łączy się tu z przypomnieniem o Bożym sądzie. Religijni Żydzi opróżniają kieszenie, wyrzucając ich zawartość do rzeki i rozstając się tym samym ze swoimi grzechami. Rodziny gromadzą się przy kolacji, podczas której podawane są potrawy symbolizujące dobrobyt i szczęście: okrągła chałka, daktyle, granaty oraz jabłka pokrojone w cząstki przypominające małe łódeczki, obowiązkowo maczane w miodzie. Nowy Rok ma być dobry i słodki, a pomyślność, zrodzona z naszych własnych zasług, mnożyć się niczym pestki granatu.

Jako chrześcijanka towarzyszę mojej izraelskiej rodzinie w cichym skupieniu, chłonąc znaczenia i dzieląc nadzieję. W tym roku szczególnie – podczas gdy reszta świata czekać musi jeszcze do grudnia, my otwieramy nowy kalendarz już dzisiaj, licząc na koniec tego, co złe i trudne ponad nasze siły. Ciesząc się płynącymi zewsząd życzeniami zastanawiam się jednak, na ile odrobiliśmy lekcję zadaną w roku, który dobiega końca. Nauczyliśmy się, być może, że nic nie jest nam dane raz na zawsze, a zmiana nastąpić może w mgnieniu oka. Nade wszystko jednak pokazano nam, że, bez względu na okoliczności, chcemy udawać, że wszystko jest po staremu, unikać uznania tej zmiany, uciekać od szansy na całkowitą odnowę. Łatwiej rozłożyć biały obrus niż naprawdę zacząć od początku, inaczej. Czy tym razem się uda? Przekonamy się już w grudniu. Szana towa!

Palermo raz jeszcze, skoro znaleźli się miłośn

Palermo raz jeszcze, skoro znaleźli się miłośnicy! 🙃Karmiąc małą, czytam sobie właśnie o tym mieście, wyszukując ciekawostki, dzięki któremu, być może, pokocham je jak Wy.:) Wyczytałam na razie, że Palermo ma największą starówkę w Europie. Ciekawe, bo powiedziałabym, że największy obszar zajmuje ona w Rzymie. 🧐

Zgodnie z zapowiedzią na Instagramie, nasz piękn

Zgodnie z zapowiedzią na Instagramie, nasz piękny album „Metamorfozy” dostępny jest teraz w promocyjnej cenie. Jesień to czas przemiany, wyciszenia, zwolnienia. Niech towarzyszy im inspirująca lektura! 🍂📖

Na zakupy zapraszamy tutaj:
🛒 lente-magazyn.com/sklep/antologia-metamorfozy/

A to już Palermo, kawiarnia przy Teatro Massimo.

A to już Palermo, kawiarnia przy Teatro Massimo. Pamiętam, że w zeszłym roku mieli tam pyszne kanapki. 😀 Sycylię lubię bardzo, samo Palermo jakoś mniej (tak, powtarzam się, najbardziej kocham Syrakuzy). Zawsze, gdy tam jestem, mam wrażenie, że to miasto, które chciałoby być Neapolem, ale mu nie wychodzi. 😉 Już czuję, jak złoszczą się na mnie miłośnicy sycylijskiej stolicy! Ciekawa jestem, czy do nich należycie. 🙂

"Rzymianie usiłowali wyhodować udomowione, bardz

"Rzymianie usiłowali wyhodować udomowione, bardziej okazałe odmiany poziomek już 200 lat przed naszą erą, lecz te uparcie stawiały opór bez względu na to, jak doskonałe zapewniano im warunki" – pisze J. Roberts w książce "Powab jabłka", przypominając, że dawni mieszkańcy Śródziemnomorza zajadali się poziomkami, nie truskawkami. Lubili je bardzo, wierząc, że powstały z łez bogini Wenus opłakującej swojego ukochanego Adonisa. O związku z boginią miłości miał przypominać ich kształt, przywodzący na myśl serce.
🍓🍓🍓🍓🍓
Ja swoje oddałam w dużej części truskawkom :) – to zdecydowanie jedne z moich ulubionych owoców. Niestety maj i czerwiec nie trwają wiecznie, więc teraz, gdy lato i świeże truskawki stają się wspomnieniem, będę jak zwykle ratować się aromatami. Do naszego Lentkowego sklepu zawitały cudnie pachnące prowansalskie świece truskawkowe. Słodkość truskawki przełamuje bardzo delikatna nuta królewskiej rośliny śródziemnomorskiej – bazylii.

Nie płaczcie więc za truskawkami jak Wenus za Adonisem :), tylko chodźcie do sklepu Lente. :)

Sycylia. Tu akurat moje kochane Syrakuzy, ale podo

Sycylia. Tu akurat moje kochane Syrakuzy, ale podobny klimat odnaleźć można w Palermo, gdzie przenosimy się z Lente i Ewą Cichocką, autorką książek o trójkątnej wyspie. Wczoraj opublikowaliśmy fragment najnowszej opowieści - tym razem o sycylijskich smakach, także tych związanych z literaturą. Co powiecie na gotowanie z księżną di Lampedusa, w jej pięknym pałacu? 🤩 Chodźcie na lente-magazyn.com poczytać o „Uczcie Lamparta”.

Rzym, miasto moje najukochańsze, noszone pod skó

Rzym, miasto moje najukochańsze, noszone pod skórą. Już za tydzień powita córkę naszych Czytelników, małą Renię Zając, która w klinice Gemelli przejdzie skomplikowaną operację ratującą zdrowie i dzieciństwo. Modlę się nieustannie, by wszystko poszło dobrze, a Renia mogła rozpocząć nowe życie w beztrosce należnej każdemu dziesięciolatkowi.

Dziękuję bardzo wszystkim tym, którzy modlili i modlą się razem ze mną. Dziękuję tym, którzy wpłacili swój datek na siepomagapl/renia i tym, którzy zrobią to dopiero teraz – na operację dziewczynki trzeba zebrać jeszcze kilkanaście tysięcy złotych. Jestem głęboko przekonana, że zbieramy tym samym na piękniejszy Rzym dla siebie, zgodnie ze słowami Parandowskiego – że każdy ma taki Rzym, na jaki zasługuje. Renia, która ma za sobą walkę z nowotworem, zasłużyła na najpiękniejszy. Oby taki właśnie objawił jej się za tydzień!

Figi, moja miłość! Młoda zasypia w chuście

Figi, moja miłość! Młoda zasypia w chuście, a ja pałaszuję. Smakują bosko, no i ta symbolika! Jak wiecie, na punkcie symboliki pokarmów - owoców, warzyw, ziół - mam lekkiego kręćka. Ale chyba nic dziwnego, bo to niezwykle ciekawe historie! Sami zobaczcie.
Figowiec kojarzono w starożytności z ponadprzeciętnym dostatkiem i bezpieczeństwem; wraz z winoroślą odnosił się do pomyślności i pokoju, a jego zniszczenie – podczas wojny czy przez szkodniki – uważano za jedno z najgorszych nieszczęść. Figowiec był drzewem świętym i niezwykle poważanym na Bliskim Wschodzie – Talmud Babiloński przewidywał za ścięcie figowca najsurowszy wymiar kary: śmierć! Z podobną rewerencją traktowali go także Grecy. W VI w. p.n.e. ateński prawodawca Solon wprowadził nawet zakaz eksportu fig poza Attykę, zaś w polis urzędował niejaki sykofant – donosiciel zawiadamiający urzędników o kradzieży owoców lub ich nielegalnym wywozie. O figi walczono, figi chroniono, figi hołubiono.

Z drugiej strony, drzewo, owoce i liście figowca często odnoszą się do czegoś niewiele wartego i bardzo skromnego – do znaczeń tych odnosi się chociażby popularny gest „figi”. W Genesis, gdzie opisano zachowanie pierwszych ludzi po skosztowaniu owocu z Drzewa Poznania Dobra i Zła, liście i gałązki figowe stają się tożsame z prowizoryczną próbą ukrycia czegoś wstydliwego, mało chwalebnego i jako takie stają się czymś bardzo zwyczajnym, wręcz pospolitym.

Sycylijskie widoki. Nie samymi mozaikami człowiek

Sycylijskie widoki. Nie samymi mozaikami człowiek żyje. 🙃

„W 1950 roku archeolog Gino Vinicio Gentili ogł

„W 1950 roku archeolog Gino Vinicio Gentili ogłosił, jakie artystyczne bogactwo kryje się pod ziemią w samym centrum Sycylii. Odnalezione mozaiki rozpalają odtąd wyobraźnię nie tylko naukowców – turyści przebywający w tym miejscu mogą snuć wizje o tym, jak wyglądało życie na wyspie kilkanaście wieków temu. Nic dziwnego, że starożytna posiadłość stała się sławna na całym świecie, a w 1997 roku wpisano ją na listę kulturowego dziedzictwa UNESCO.” Na lente-magazyn.com Beata Zatońska opowiada o sycylijskiej Villa Romana del Casale.

„Bajeczna rezydencja znana dziś jako Villa Roma

„Bajeczna rezydencja znana dziś jako Villa Romana del Casale należała najprawdopodobniej do rzymskiego senatora, właściciela latyfundium, czyli ogromnego majątku ziemskiego. Być może przyjeżdżał tu na sekretny wypoczynek sam cesarz? Rozmiar willi i przepych zdobień świadczą o jego ogromnym bogactwie. Villa Romana Del Casale to kompleks czterech grup budynków; całość zaprojektowano tak, by idealnie harmonizowała z nachyleniem pobliskiego wzgórza Monte Mangone. Znajdziemy tu dziedziniec w kształcie podkowy, perystyl z ogrodem i fontanną oraz pokojami dla gości, apartamenty gospodarzy oraz łaźnie i mieszkania dla służby – w sumie około 50 pomieszczeń. Prawie każde z nich miało piękną, zdobną podłogę.” Na lente-magazyn.com Beata Zatońska opowiada o skarbach z Piazza Armerina.