Na greckiej wyspie Eginie czczona była Afaia – kreteńska nimfa, która schroniła się tutaj przed zalotami króla Minosa. Dzięki jej ucieczce dziś podziwiać można ruiny wspaniałej świątyni, a także cieszyć się spokojem, którego brakuje w Atenach.
Ateny wielu kocha, wielu nienawidzi. To miasto zatłoczone, brudne, hałaśliwe. Z charakterem, ale niełatwe w kontakcie. Kiedy zalezie nam za skórę, kiedy zatęsknimy za Grecją spokojniejszą, cichą, kameralną, wystarczy wsiąść w kolejkę do Pireusu, a potem na prom. Wyspy czekają – a wśród nich Egina.
Rejs promem z Pireusu trwa około 40 minut.
Wita nas bukolicznym klimatem, słonecznymi barwami i… ciszą.
Zdjęcie z końca października. Drzewa owocowe cieszą oko na każdym kroku.
Najsłynniejszym zabytkiem na wyspie jest świątynia Afai.
Świątynię zaprojektowano jako część świętego trójkąta tworzonego przez Partenon oraz ze świątynię Posejdona na przylądku Sunion.
Otulają ją sosnowe lasy, gdzie nacina się drzewa dla pozyskania soku dodawanego do wina retsina.
Świątynia poświęcona jest kreteńskiej nimfie Afai, która uciekła przed pożądliwym królem Minosem. Wydaje się, że oddawano jej cześć tylko na Eginie.
Trudno oprzeć się pokusie zabaw filtrami. Świątynia jest niezwykle fotogeniczna!
Ruiny z V w.p.n.e. są dobrze zachowane: podziwiać można liczne kolumny, duży fragment architrawu oraz filary celli.
Ze wzniesienia, na którym zbudowano świątynię, roztacza się malowniczy widok na wyspę i Zatokę Sarońską.
Egina czaruje nie tylko antycznymi śladami, ale także kolorami.
Bardzo malowniczy jest port, w którym pełno jest barwnych łódeczek.
Zatoka Sarońska kusi plażami i spokojną wodą.
Po zwiedzaniu i plażowaniu warto wybrać się na zakupy. Egina znana jest z doskonałych miodów.
Najważniejszym produktem eksportowym wyspy pozostają jednak pistacje i ich przetwory.
Można także zaopatrzyć się w aromatyczne mieszanki ziół.
