O czym mówimy, kiedy mówimy: “arabski”, “islamski”, “chrześcijański”, a wreszcie “hiszpański”? – pyta Aleksandra Lipczak i przez pryzmat tych właśnie przymiotników podejmuje próbę opisania kraju, który zmaga się ze swoim dziedzictwem, jednocześnie czerpiąc z niego pełnymi garściami.
Kochać ciało gładkie i sprężyste, kochać ciało stare i spracowane, spragnione troski i wdzięczności za to, jak wiernie nam służy. Otoczyć ciało opieką, dać mu dobrze zjeść, napoić, ucieszyć słońcem i pieszczotą wiatru. Utulić, zbliżyć do drugiego ciała. Poczuć. I iść z nim przez życie tak, by i dusza była zadowolona – uczciwie, uważnie, świadomie. Pięknie i dobrze. Oto wyzwanie na ten rok, nad Naszym Morzem aktualne od tysiącleci.
Gdzieś dalej, gdzie indziej to rzecz o podróży, o uważnym obserwowaniu, o koegzystencji kolejnych warstw historii i czasu.
