Odlewy ciał ofiar wybuchu Wezuwiusza wywołują zawsze silne emocje. To nie są eksponaty czy „kopie”. W ich wnętrzu pozostają kości i czaszki. To ludzkie szczątki. Ci „skamieniali” zmarli wyglądają, jakby jeszcze przed chwilą żyli. Są zadziwiająco bliscy. Warto zebrać najważniejsze fakty o tym, jak przebiegała erupcja Wezuwiusza i jak ludzie ci ginęli.
Kochać ciało gładkie i sprężyste, kochać ciało stare i spracowane, spragnione troski i wdzięczności za to, jak wiernie nam służy. Otoczyć ciało opieką, dać mu dobrze zjeść, napoić, ucieszyć słońcem i pieszczotą wiatru. Utulić, zbliżyć do drugiego ciała. Poczuć. I iść z nim przez życie tak, by i dusza była zadowolona – uczciwie, uważnie, świadomie. Pięknie i dobrze. Oto wyzwanie na ten rok, nad Naszym Morzem aktualne od tysiącleci.
Kiedy zapytacie mnie, czym jest humor żydowski, to bez namysłu odpowiem: weźmy opowiadania Etgara Kereta. To w nich, pod wierzchnią warstwą żartu, kryją się schody do piwnicy, gdzie poupychane są lęki, żale, ludzkie braki i samotności. Gdy tam wejdziemy, szybko może się okazać, że to nie ze śmiechu płakaliśmy.
