W zbiorze tekstów z lat 1972-1985, brawurowo przełożonych przez Joannę Wajs, Eco po raz kolejny przygląda się historii znaku, analizując rozmaite zjawiska zarówno kultury masowej, jak i wysokiej. Wychodzi od semiotyki wizualności, kończy na rozważaniach poświęconych popularnym serialom. Oto znakomity, erudycyjny popis, który udowadnia, że akademicka argumentacja może skrzyć się humorem i zachwycać błyskotliwością.
Upalne sierpniowe popołudnie. Powietrze w Rzymie jest nieruchome, panuje zaduch, gorąco niemal nie do wytrzymania. Nie bez powodu rzymska arystokracja podczas kanikuły ucieka do swych wiejskich posiadłości, ten zaś, kogo obowiązki zatrzymują w Rzymie, stara się spędzać możliwie jak najmniej czasu na skwarnych ulicach. Jednak tego szczególnego dnia, 23 sierpnia, u stóp Kapitolu płonie święty ogień, a odziani na biało kapłani suną w długiej procesji, aby złożyć bóstwu ofiary. Gdy nadchodzi święto boga ognia, pobożni Rzymianie nie oglądają się na upał i wychodzą na ulice, aby oddać cześć Wulkanowi – boskiemu kowalowi, władcy piorunów, panu płomieni.
