W 2020 roku obchodzimy setną rocznicę urodzin jednego z najwybitniejszych włoskich autorów dla dzieci i młodzieży, Gianniego Rodariego (1920–1980), laureata Nagrody im. Hansa Christiana Andersena – najważniejszego międzynarodowego odznaczenia przyznawanego za twórczość dla dzieci. Polscy czytelnicy mogli zapoznać się z jego utworami już w PRL-u dzięki znakomitej pracy translatorskiej Janusza Minkiewicza, Zofii Ernstowej czy Hanny Ożogowskiej. Po ’89 roku najważniejszym tłumaczem tekstów Rodariego jest bez wątpienia Jarosław Mikołajewski – poeta, pisarz, italianista, autor 6 cieszących się dużym powodzeniem przekładów prozą i wierszem. Spotykamy się więc, żeby porozmawiać o początkach fascynacji włoskim twórcą i tłumaczeniu jego książek.
Kochać ciało gładkie i sprężyste, kochać ciało stare i spracowane, spragnione troski i wdzięczności za to, jak wiernie nam służy. Otoczyć ciało opieką, dać mu dobrze zjeść, napoić, ucieszyć słońcem i pieszczotą wiatru. Utulić, zbliżyć do drugiego ciała. Poczuć. I iść z nim przez życie tak, by i dusza była zadowolona – uczciwie, uważnie, świadomie. Pięknie i dobrze. Oto wyzwanie na ten rok, nad Naszym Morzem aktualne od tysiącleci.
Kosze i koszyki wyplatano w Azji Mniejszej już w dziewiątym tysiącleciu przed naszą erą, co poświadczają chociażby znaleziska archeologiczne z Çatal Höyük w Turcji. Od najdawniejszych czasów pojawiały się w antycznych mitach – od opowieści o Dionizosie po legendę o założeniu Rzymu. Do dziś stanowią symbol macierzyństwa, kojarzony z kobiecym łonem; ze względu na swoją ważną rolę w przechowywaniu darów ziemi, sugerują dostatek i obfitość. Co jeszcze wiemy o śródziemnomorskich koszach?
