aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

Magazyn śródziemnomorski Julii Wollner

O nas
Sklep
Współpraca
FAQ

aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

rzeźba

kultura

Antonio Canova. Nieśmiertelne piękno ludzkiego ciała

Małgorzata Biłozór-Salwa

kultura

Wenus z Eskwilinu

Małgorzata Członkowska-Naumiuk

kultura

Delikatnie i ostrożnie. Lekarze od zabytków

Izabela Frankowska

kultura

Grecja. Marmurowe wyspy

Katarzyna Scalise-Rowińska

kultura

Michał Anioł. Geniusz, który nie znał granic

Magdalena Giedrojć

kultura

Mistrzowskie studium gniewu. Mojżesz Michała Anioła

Julia Trzcińska-Biskupska

cyklicznie

I Bronzi di Riace – posągi z morza

Małgorzata Członkowska-Naumiuk

kultura

Vasari o kobietach. Historia Properzii de’ Rossi

Julia Trzcińska-Biskupska

cyklicznie

Bruno Catalano

Redakcja

Chcesz porozmawiać?

Napisz do nas! Nasz adres to
info@lente-magazyn.com

Archiwum
Sklep
O nas
Płatności i dostawa
Regulamin
Polityka prywatności

ⓒ LENTE 2016 – 2020
| Design & development: tausendsassa
ⓒ LENTEUP 2020 –
| Development: ekaram

lente_by_julia_wollner

W rozmowie z Małgorzatą Serafin, w studiu braci

W rozmowie z Małgorzatą Serafin, w studiu braci Sekielskich, opowiadam o chorowaniu na depresję. Jako że w moim przypadku wszystko dzieje się zawsze po śródziemnomorsku, także tutaj, w "Farbowaniu życia", będzie i o Włoszech, i o Izraelu. I o Marku Aureliuszu, i o Filonie z Aleksandrii. O tym, czy można mieć depresję nad ciepłym morzem, gdy świeci słońce i grają mandoliny. I o tym, co mnie pomogło w walce z najgorszymi demonami. Bardzo bym chciała, by moje doświadczenia okazały się pomocne dla innych cierpiących.
Zapis rozmowy (zarówno video, jak i podcast) znajdziecie na sekielscy.pl.
Jeśli interesują Was treści dotyczące zdrowia psychicznego, zachęcam do śledzenia @fundacjamelancholia

Długo głowiłam się, co dzisiaj napisać, bo w

Długo głowiłam się, co dzisiaj napisać, bo w śródziemnomorskim świecie dużo się dzieje i sporo wydarzeń domaga się komentarza. Niemałą ulgą było dla mnie jednak danie sobie przyzwolenia na... niekomentowanie. Chociaż staram się mówić o rzeczach ważnych, jak również uciekać od stereotypowego spojrzenia na Południe, to nie czuję się na siłach, by poważne, skomplikowane tematy poruszać zawsze, codziennie, na zawołanie. Czasem lepiej pomilczeć, pomyśleć. Albo przyznać, że się nie wie.
⚓️
Dziś jest właśnie takie „czasem”, a jednocześnie pierwszy naprawdę ciepły dzień tego roku. Kiedy robi się gorąco, zawsze mam wrażenie, że w wysokiej temperaturze czuję więcej, jestem bardziej. Też tak macie?
⚓️
Na zdjęciu: opuncje w Agrigento na Sycylii. Bardzo lubią upały.

Kiedy nawet w maju brakuje słońca, trzeba je sup

Kiedy nawet w maju brakuje słońca, trzeba je suplementować i pomnażać na różne sposoby. Można zasiąść przy luksferach (wiecie, że rzeczownik ten pochodzi z łaciny, gdzie lux to światło, a fero – niosę?). Można przywdziać modne kuloty, które wymyślono na minojskiej Krecie wiele wieków temu. Najlepiej jednak wciągnąć na stopy nasze lentkowe skarpetki Walk among the gods! Pięknego weekendu, kochani!

Michał Kubicz (@ancient_rome_art) , autor doskona

Michał Kubicz (@ancient_rome_art) , autor doskonałej powieści "Liwia", którą kupić możecie w naszym sklepie, opowiada na stronie Lente o rzymskich niewolnikach i ich statusie w obliczu rzymskiego prawa.
⚓️
Czy wiedzieliście, że porzucony niewolnik stawał się rzeczą niczyją, którą każdy może sobie wziąć? Albo że gdy religią państwową stało się chrześcijaństwo, system niewolniczy wciąż funkcjonował w najlepsze? Zapraszam Was gorąco do lektury na temat tego trudnego dla nas aspektu rzymskiej codzienności.
⚓️
Link do artykułu znajdziecie w bio.

Najnowsza książka Moniki Bień-Königsman zatytu

Najnowsza książka Moniki Bień-Königsman zatytułowana „Entre amigos. Hiszpański przepis na szczęście” stanowi prawdziwą odę do Andaluzji, a jej tytuł, “Wśród przyjaciół”, dobitnie podkreśla, co jest w tym regionie najważniejsze. Wspólnota, więzy, solidarność. Brzmi nazbyt wzniośle? Zejdźmy więc na ziemię dodając, że najpiękniej rozkwitają karmione smakowitymi kąskami w postaci barwnych tapas. To właśnie te niezwykle różnorodne barowe przysmaki, podawane obowiązkowo w towarzystwie lokalnego wina, sprawiają, że rozmowa toczy się gładko, serce się cieszy, a głowa odpoczywa.
Format przyjęty przez autorkę przypomina bestsellerową serię „Do zjedzenia” B. Kieżuna. Mamy więc wędrówkę przez wybrany rejon świata, rozdziały uporządkowane według nazw przywoływanych miejscowości, piękne, niebanalne zdjęcia, wreszcie liczne, starannie wypróbowane przepisy kulinarne. Do życzenia, w moim odbiorze, pozostawia redakcja tekstu. Zdarzają się powtórzenia i stylistyczne niezręczności, a bardzo bezpośredni ton i kolokwialny język, w którym autorka zwraca się do czytelnika, kontrastuje, nie zawsze korzystnie, z wysmakowaną oprawą graficzną. Najważniejszy cel książki wydaje się jednak osiągnięty – miłośniczka Andaluzji dzieli się swoją pasją i wiedzą, raczy nas ciekawostkami i anegdotami i sprawia, że sami zaczynamy marzyć o podróży w jej ulubione strony. Jak już powiedziano, swe opowieści przeplata propozycjami oryginalnych hiszpańskich potraw. Instrukcje ich przygotowania uwzględniają specyfikę realiów, w których będziemy je odtwarzać, z zachowaniem szacunku dla sezonowości składników. Ja straciłam głowę dla krewetek z szafranem, smażonych bakłażanów z miodem, którymi zawsze zajadam się w Maladze, ale także dla montadito z kiełkami, konfiturą z cebuli i… serem korycińskim. To jedna z kilku propozycji autorki, w których Andaluzja spotyka się z Polską, na naszym talerzu. Okazuje się, że przepis na szczęście może zawierać całkiem swojskie elementy. Na próżno więc szukać wymówki od radosnego spędzania czasu w kuchni i przy stole. Skoro składniki mamy dosłownie pod ręką, czas zabrać się za cieszenie chwilą!

Hiszpania jest mi bardzo bliska – w ostatnich la

Hiszpania jest mi bardzo bliska – w ostatnich latach to właśnie tam, poza Włochami i Izraelem, spędzam najwięcej czasu, bowiem w Andaluzji mają swój drugi dom moi rodzice. Południe Półwyspu Iberyjskiego zjeździłam już wzdłuż i wszerz; zachwyca mnie tamtejszy klimat, historia, architektura, przyroda. Nie to jest jednak najważniejsze.
⚓️
Według badania przeprowadzonego jakiś czas temu przez CocaCola Inst., mieszkańcy Hiszpanii należą do najszczęśliwszych ludzi na świecie. Szczęście pojmują zaś oni przede wszystkim jako spędzanie czasu z drugim człowiekiem. To razem z nim przeżywają codzienność i delektują się jej najpiękniejszymi chwilami, bez względu na wiek – tak we wczesnym dzieciństwie, jak i w jesieni życia. Dzięki rodzinie, przyjaciołom i licznym znajomym – z nieznajomego bardzo łatwo się w znajomego przerodzić! – czują się bezpieczni, bo są częścią wspólnoty. Ja, Słowianka, od moich hiszpańskich przyjaciół nieustannie uczę się spontaniczności, otwartości i radości życia, która mnoży się, gdy dzielimy ją z gronem życzliwych nam ludzi. Czasem stłoczeni jak te doniczki na patio w Mijas. 🙂To właśnie za tę lekcję jestem Hiszpanom wdzięczna najbardziej. I chyba nie tylko ja. Kto jeszcze? Zerknijcie na stronę Lente, gdzie piszę o pewnej nowej książce o Hiszpanii. Autorka zdaje się myśleć jak ja...

🇬🇷 Protomagia 💐 Pierwszy dzień najpiękn

🇬🇷 Protomagia 💐
Pierwszy dzień najpiękniejszego chyba miesiąca, maja, to dla Greków nie tylko Święto Pracy, ale również święto przyrody. Tradycyjnie spędza się go na łonie natury, na piknikach, spacerach i wycieczkach. Dzieci chętnie puszczają latawce. Na drzwiach domów wywiesza się misternie plecione wiązanki z kwiatów polnych, które pozostają tam aż do nocy świętojańskiej. Wówczas spala się je w ogniskach. Już w maju zresztą ogniska paliło się kiedyś chętnie i często. Miały one związek z wieloma kobiecymi rytuałami – spotkaniami po zachodzie słońca, tańcami w kręgu, śpiewaniem pieśni o odrodzeniu natury i skokami nad ogniem. Te ostatnie były specjalnością dzieci, które najpierw moczyły włosy i ubrania, a następnie przeskakiwały ognisko, co miało powstrzymać zakusy złych sił i chorób.
📷 Na moich zdjęciach widać kwitnące pola Attyki w maju 2011 roku.

Do sięgnięcia po nową propozycję Czarnego zach

Do sięgnięcia po nową propozycję Czarnego zachęcił mnie facebookowy wpis Piotra Ibrahima Kalwasa, autora doskonałej książki „Egipt. Haram halal.” Wysoka nota wystawiona przez polskiego dziennikarza i znawcę kraju wydała mi się gwarancją interesującej lektury. Hessler spełnił moje oczekiwania z nawiązką. Dając świadectwo doskonałemu reporterskiemu warsztatowi, Amerykanin serwuje nam opowieść o życiu codziennym w kraju, w którym szaleje rewolucja, jednocześnie zapraszając do poznania wybranych tajemnic jego wielowiekowej przeszłości. Wnikliwość autora, jego inteligentne poczucie humoru, zdolność analizy i czuła otwartość względem innej kultury sprawiają, że tę pokaźnych rozmiarów książkę czyta się jednym tchem. Znajdziecie ją teraz w naszym sklepie na lente-magazyn.com/sklep.

Peter Hessler, Pogrzebana. Życie, śmierć i rewolucja w Egipcie, tłum. Hanna Jankowska, Czarne, Wołowiec 2021

Kleopatrze, a raczej jej portretom w literaturze i

Kleopatrze, a raczej jej portretom w literaturze i sztuce włoskiej, poświęciłam swój doktorat; Alberto Angela jest zaś moim ulubionym popularyzatorem historii. Nic dziwnego, że zrobiłam wszystko, by wersja oryginalna jego opowieści o ostatniej ptolemejskiej władczyni Egiptu trafiła w moje ręce od razu w dniu premiery, w 2018 roku. Zachłanna lektura pozostawiła mnie jednak z mieszanymi uczuciami. Choć wyczerpująca i rzetelnie przygotowana, książka o mojej ukochanej postaci historycznej zmęczyła mnie swym egzaltowanym stylem (wielokropki!) i sposobem narracji, który świetnie sprawdza się w telewizji, nie przekonuje jednak na piśmie. Czyżby Angela zmienił redaktora? Jego poprzednie książki czytało się przecież wyśmienicie!

Dziś, gdy Kleopatra trafia do polskiego czytelnika, cieszę się na tę publikację ogromnie – zdałam sobie bowiem sprawę, że poprzeczka, jaką postawiłam autorowi, znalazła się być może zbyt wysoko. Na niekorzyść Angeli zadziałał fakt, że mam za sobą lekturę dziesiątek opracowań poświęconych królowej; nie pomogło też paradoksalnie moje uwielbienie dla wcześniejszych publikacji firmowanych jego nazwiskiem. Tymczasem jego opowieść o Kleopatrze zapewne sprawdzi się w wypadku czytelników, którzy, być może, z postacią tą stykają się po raz pierwszy. Entuzjastyczne opinie o książce, jakie widzę w Internecie, zdają się moje przeczucie potwierdzać. I dobrze, bo Kleopatra zasługuje na poznanie przez szerokie grono współczesnych czytelników. Istotny jest również fakt, że przekładu książki na język polski podjął się Tomasz Kwiecień – tłumacz dokładny, staranny i sumienny. Pół żartem, pół serio dodam, że podobnie jak ja nie lubi on wielokropków… Tekst, nad którym pracował, nie powinien Was więc rozczarować.

Alberto Angela, Kleopatra. Królowa, która rzuciła wyzwanie Rzymowi, tłum. T. Kwiecień, Czytelnik, Warszawa 2021

Na stronie Lente przeczytacie teraz o palermitańs

Na stronie Lente przeczytacie teraz o palermitańskim cibo di strada, czyli ulicznym jedzeniu. Opowiada o nim Ewa K. Cichocka, autorka książek o Sycylii.
⚓️
Sycylijskie potrawy uliczne to przysmaki, które najlepiej poznać na jednym z tamtejszych targowisk, zarówno w ciągu dnia, jak i wieczorem. Wąskie uliczki pełne straganów zamieniają się wówczas w gastronomiczny raj, w którym gra muzyka na żywo, a turyści mieszają się z tubylcami. Sprzedawcy rozmaitych frykasów zdają się tworzyć dla nas osobliwy spektakl, w którym dekoracjami są mury pokryte graffiti, miejscowe kapliczki (patrz zdjęcie) i kramy z rozmaitymi towarami.
⚓️
„Gastronomiczny raj” – napisałam, mając oczywiście na myśli amatorów takiego jedzenia. Nie każdemu przypadnie ono bowiem do gustu. Oto jak o jednej z miejscowych specjalności pisze Ewa Cichocka: „Pani câ meusa (po włosku panino con la milza) to typowe i znane danie ulicy Palermo. Składa się z miękkiej bułki vastedda, nadziewanej pokrojonymi w plasterki cielęcymi płuckami i śledzioną, czasami także tchawicą. Podroby są najpierw gotowane, a następnie smażone na smalcu. Podaje się dwie wersje potrawy: maritatu, czyli dosłownie zamężna, a więc wzbogacona tartym serem caciocavallo lub ricotta, oraz bez sera – schettu czyli single.” Po więcej sma(cz)ków zapraszamy na Lente. Link znajdziecie oczywiście w bio.

Na fanpage’u @szkola.studia.parla.ama znajdzieci

Na fanpage’u @szkola.studia.parla.ama znajdziecie zapis wczorajszego lajwu, podczas którego odpowiadałam na pytania Oli i Kuby. Było to moje pierwsze internetowe spotkanie tego typu – kto mnie zna, ten wie, że nie lubię telefonu, komputera i innych wynalazków, a rozmawiać lubię tylko na żywo. Tym razem dałam się jednak namówić i nie żałuję! Było cudownie być gościem tak miłych gospodarzy. ❤️
O czym rozmawialiśmy? O miłości do Włoch i Śródziemnomorza. O motywacji do nauki języków. O tym, czy doktor filologii włoskiej jeszcze się włoskiego uczy? Jakie są moje sprawdzone sposoby na szybsze przyswajanie języka? W jakich językach rozmawia się u mnie w domu? Czego uczą mnie mieszkańcy krajów śródziemnomorskich? Pytań było wiele, a ja jestem wdzięczna za każde, bo pozwoliły mi sporo przemyśleć i ułożyć w głowie.
⚓️
Na ten nowy tydzień życzę Wam samych dobrych pytań – takich, które pomagają uczyć się siebie i świata i prowadzą do pięknych odpowiedzi.

Wczoraj obchodziliśmy 570. rocznicę urodzin Izab

Wczoraj obchodziliśmy 570. rocznicę urodzin Izabeli Kastylijskiej. W Andaluzji, gdzie spędzam sporo czasu, ciągle natykam się na jej ślady. Poprosiłam więc iberystkę K. Janowską, by nakreśliła dla Lente portret królowej, dzięki któremu poznamy ją wszyscy trochę bliżej. Link w bio.
⚓️
„Królowa Izabela przeszła do historii jako ta, która ostatecznie wygnała Maurów z Hiszpanii. Należy zaznaczyć, że u schyłku średniowiecza królestwo islamu na ziemiach Półwyspu Iberyjskiego skurczyło się ogromnie w porównaniu z początkiem muzułmańskiej konkwisty i w latach 90. XV wieku obejmowało praktycznie już tylko Grenadę. Miasto zostało zablokowane w 1491 r., a ostatni muzułmański władca na Półwyspie Iberyjskim zdecydował się na kapitulację w dniu 1.I.1492 r. Początkowo Izabela zadeklarowała łaskę dla zwyciężonych, obiecując wszystkim muzułmanom możliwość pozostania w Hiszpanii. Szybko jednak zmieniła zdanie i wraz z małżonkiem wydała edykt, w którym nakazano wyznawcom islamu opuszczenie królestwa w ciągu 3 miesięcy. Decyzja ta, podobnie jak sam fakt zdobycia miasta, wywołała euforię w świecie chrześcijańskim. Aleksander VI wydał w 1496 roku bullę, która nadawała Izabeli i Ferdynandowi dożywotnio tytułu Królów Katolickich. W oczach Europy miał on uczynić hiszpańskich monarchów równorzędnymi władcom Francji.
⚓️
Tytuł ten nadany został również za inną „przysługę”, jaką królowie hiszpańscy wyświadczyli chrześcijańskiemu światu, a mianowicie wypędzenie sefardyjskich żydów z królestwa. Nastąpiło to 3 miesiące po wygnaniu muzułmanów. Ostatecznie naród, który wnosił do kultury hiszpańskiej jakże cenny ładunek w postaci nauki, poezji, literatury, a także rozwiniętego handlu, udał się na wschód, do Egiptu, Imperium Osmańskiego i Wenecji, zubożając Hiszpanię pod względem intelektualnym i materialnym. Tych, którzy pozostali, zmuszono do przyjęcia chrztu, co bynajmniej nie polepszyło ich sytuacji, jako że określani pogardliwym mianem marranos (świnie), padli ofiarą prześladowań.
⚓️
Cel, jakim było zjednoczenie królestwa, został jednak osiągnięty i królowie mogli skoncentrować się na kolejnym planie, jakim była zamorska wyprawa Krzysztofa Kolumba.”
⚓️
Na zdjęciu: ogrody Alhambry w Grenadzie.

Buon compleanno, Roma! 🎂 Pijemy Twoją pierwszą urodzinową kawę, drogi Rzymku. ☕
💛 Gdyby ktoś chciał dołączyć, to informujemy, że w sklepie Lente klasyczna włoska kawa w ziarnach "Roma" ma dziś promocyjną cenę: 77 PLN zamiast 97 PLN (chodźcie tutaj: lente-magazyn.com/sklep/roma-klasyczna-kawa-w-ziarnach/)
❤️ W sekrecie powiemy Wam też, że na hasło Roma macie 8% zniżki w całym sklepie lente-magazyn.com/sklep, dziś i jutro. 8️⃣ to symbol nieskończoności. Rzym jest przecież wieczny. :)

Jutro 21 kwietnia, urodziny Rzymu. Próbuję przyp

Jutro 21 kwietnia, urodziny Rzymu. Próbuję przypomnieć sobie, jakie jest moje pierwsze wspomnienie z Wiecznego Miasta. W pierwszą samodzielną podróż do stolicy Włoch wybrałam się po drugiej klasie liceum, aby spędzić kilka tygodni na kursie włoskiego. Rodzice, celem zapewnienia mi jak najbliższego kontaktu z żywym językiem, wykupili mi nocleg u pewnej nobliwej damy, która zajmowała wielkie mieszkanie w starej kamienicy niedaleko stacji Termini. Nosiła podwójne hrabiowskie nazwisko, a w ramionach tuliła zawsze czarnego kota. 🐈‍⬛ Poza tym fantastycznie gotowała. Nie wiem, jakie mikstury dolewała mi do zupy, ale przy niej pokochałam nawet znienawidzoną dotąd jarzynową. Może dlatego, że w Rzymie nazywała się ona zdecydowanie bardziej elegancko: minestrone. :)
Nie byłoby w tej historii niczego dziwnego, gdyby nie fakt, że pani Ersilia miała w domu szklaną kulę, a wieczorami stawiała koleżankom karty. Przed moją niedzielną wyprawą do Watykanu przekazała mi torebkę z kanapkami i malutki czerwony rożek, mówiąc: „Attenta, cara Julia, szóstka i czwórka nie bardzo cię dziś lubią. Na szczęście czuwa nad tobą dwójka”. Spojrzałam na nią spode łba. Chyba starsza pani źle znosi wysokie temperatury…
Godzinę później stałam zapłakana na Placu Świętego Piotra. W autobusie numer 64 skradziono mi całą zawartość torebki, w tym portfel i dokumenty. Na szczęście w tłumie zgromadzonym przed bazyliką znalazła się dobra dusza, która pożyczyła mi kilka lirów na telefon do rodziców i polskiej ambasady. Dusza ta, ukryta w ciele sympatycznego amerykańskiego chłopaka, miała na sobie koszulkę z wielgachną, błękitną cyfrą 2.
Jaki jest morał z tej historii? Są takie rzeczy na tym świecie, o których nie śniło się filozofom. W Rzymie zawsze było ich i jest całkiem sporo... I tak już będzie zawsze, aż do skończenia świata! 🙂
⚓️
To jest zdjęcie z jednego z moich kolejnych pobytów, chyba w III klasie liceum. 😜 Mam tu więc jakieś 17 lat, usta wydęte aparatem ortodontycznym i przyciężki makijaż, którym maskowałam trądzik. Dziś wyglądam inaczej (+15 kilogramów też robi swoje 😉), ale niezmiennie kocham Rzym. ❤️
⚓️
Jakie jest Twoje pierwsze wspomnienie z Rzymu?

To ja i narcyzy. Wprawdzie sztuczne, bo akurat tak

To ja i narcyzy. Wprawdzie sztuczne, bo akurat takie znalazłam, ale mam nadzieję, że zwrócą Waszą uwagę mimo wszystko. Zresztą ta ich sztuczność całkiem tu pasuje, ale o tym za chwilę.
⚓️
Na lente-magazyn.com (link w bio) piszę teraz o tym, co narcyzy symbolizują w kulturze śródziemnomorskiej. Jako jedne z pierwszych wiosennych kwiatów kojarzone są z triumfem życia, radością przyrody. Ze względu na historię chłopca zakochanego w swoim odbiciu przypominają nam także, że życie w samotności, bez miłości drugiego człowieka, nie może być spełnione i szczęśliwe. O tym, jakie jeszcze znaczenia skrywa w sobie narcyz, przeczytajcie w artykule.
⚓️
A teraz chciałam dwa słowa o byciu narcyzem... na Instagramie. Powiem Wam, że czuję się tu trochę zapętlona. Gdy publikuje się pejzaże z komentarzem, który, w moim założeniu, miałby zapraszać do wspólnej, ciut głębszej refleksji, mało kto jest zainteresowany. Polubienia zbierają selfiaki, więc żeby zgromadzić publiczność do rozmów na poważniejsze tematy, trzeba bawić się w tę grę typową dla targowiska próżności... Circolo vizioso, jak mówią Włosi. Daleko mu do autentyczności i spontaniczności, którą tak cenię. Co o tym sądzicie? Jakie jest Wasze nastawienie do tego medium?

Izraelczycy świętują dziś Dzień Niepodległości i 73. rocznicę powstania swojego państwa.
⚓️
Mnie bez wątpienia zaliczyć możecie do osób w Izraelu zakochanych, nie tylko dlatego, że pochodzi stamtąd mój mąż. Uwielbiam izraelską wielokulturowość, cenię niezwykłą – dużo większą nawet niż w innych krajach śródziemnomorskich – umiejętność cieszenia się życiem.
⚓️
Na tym zdjęciu, zrobionym w Jaffo, widać wiele elementów, które bardzo w Izraelu lubię. Kolory? Przygaszone, pustynne (pustynia moja miłość!), ale z żywymi, intensywnymi akcentami. Bo Izrael taki właśnie jest: intensywny. Naturalne materiały: kamień, drewno, glina, przypominające o naszym nierozerwalnym związku z przyrodą, o którą Izraelczycy bardzo dbają. Rower – symbol izraelskiego nieformalnego stylu bycia i wielkiej miłości do aktywności fizycznej. Ech, pobiec znów rano telawiwską promenadą, cóż to by była za radość! Czuć tu też bliskość historii i minionych wieków, pamiętanych przez skąpane w ostrym słońcu kamienie; padający na ziemię cień przypomina, że świat ma dwoistą, złożoną naturę. Bez względu na wszystko pyszni się jednak nad nim błękitne niebo – to, prócz którego prawie nic nam w życiu nie potrzeba.
⚓️
W naszym sklepie (lente-magazyn.com/sklep) na hasło IZRAEL otrzymacie dziś 7.3% zniżki na wszystkie produkty.
⚓️
A Ty? Czy byłeś/byłaś już w Izraelu? Co najbardziej Ci się tam podobało?

Wyobraź sobie, że jesteś rzymskim patrycjuszem

Wyobraź sobie, że jesteś rzymskim patrycjuszem niesionym w wygodnej lektyce. Możesz poprosić sługi o postój w dowolnym miejscu i momencie; uchylić rąbek jedwabnej zasłony i, niezauważony przez nikogo, podsłuchiwać i podglądać. Później, znalazłszy się już w domu, możesz analizować, złębiać temat, dociekać i oceniać; możesz też ograniczyć się do tej krótkiej, ale intensywnej wycieczki, po której wysiądziesz z lektyki i prędko wrócisz do swoich codziennych spraw. W obu przypadkach spędzisz czas w sposób wartościowy, ciekawy i przyjemny. Dziś do swojej lektyki zaprasza Cię Michał Kubicz i jego powieściowa Liwia, przyszła cesarzowa Rzymu. Uliczki Wiecznego Miasta już czekają…
👉🏻 całość recenzji: link w bio

Oto starożytna rzymianka Liwia (a dokładniej: rz

Oto starożytna rzymianka Liwia (a dokładniej: rzeźba z British Museum) wklejona na mocno nowoczesne tło przez mojego męża, który lubi bawić się filtrami. 😜„Chyba wiele ją łączy ze współczesnymi kobietami, skoro tak wsiąkłaś w lekturę książki o niej!”– zawyrokował. Czy miał rację? W jakimś stopniu tak. Liwia Druzylla, przyszła cesarzowa i żona Oktawiana Augusta, z całą pewnością była kobietą wybitnie inteligentną i silną; udało się jej przetrwać długie lata w męskim świecie, obronić godność swego wiekowego rodu, a nawet wprowadzić na tron własnego syna. Jako miłośniczka Kleopatry i Antoniusza, największych wrogów Oktawiana, zawsze bardzo jej nie lubiłam, jednak teraz, po lekturze „Liwii” Michała Kubicza, zrozumiałam, jak bardzo wiele ją to wszystko kosztowało. Nie wiem, czy pokusiłabym się o stwierdzenie, że się polubiłyśmy, ale na pewno stała mi się o wiele bliższa. 🙂
⚓️
Na lente-magazyn.com przeczytacie teraz recenzję wspomnianej powieści, a w sklepie Lente zamówicie swój egzemplarz z podpisem autora. Zapraszam!

W ostatnim, trudnym dla wszystkich roku, trochę z

W ostatnim, trudnym dla wszystkich roku, trochę zapomniałam, jak bardzo kocham czytanie dłuuugich powieści! 📚 Z ciążowym brzuchem, dwójką dzieci uczących się w domu i niemałym lękiem o przyszłość ograniczałam się do lektur, które – choć wymagające intelektualnie – udawało mi się skończyć w ciągu jednej doby. Nie byłam w stanie znaleźć więcej czasu, a na licznych wątkach nie potrafiłam się skoncentrować. 😓 Na początku tego miesiąca udało mi się wreszcie wziąć kilka dni wolnego, a mój mini-urlop zbiegł się w czasie z datą premiery nowej książki Michała Kubicza pt. "Liwia. Matka bogów". Och, cóż to był za cudny tydzień! Żyłam od rozdziału do rozdziału, czytałam w nocy pod kołdrą z latarką w dłoni, by nie zbudzić domowników, wydarzenia z książki myliły mi się z tymi, które przeżywałam na jawie, a sny wypełniały postaci opisane przez autora. Uwielbiam ten stan. To, że uwielbiam antyczny Rzym, powtarzałam już chyba wystarczająco wiele razy. 😜Jeśli macie podobnie... to wiecie, co macie robić! :) Więcej o książce już na lente-magazyn.com (na stronie głównej); sama powieść jest do nabycia w naszym sklepie.
Na zdjęciu: wiosenny Tyber sfotografowany przez moich przyjaciół kilka dni temu.🇮🇹🌱

Po prawej Gibraltar, po lewej Maroko (a na drugim

Po prawej Gibraltar, po lewej Maroko (a na drugim zdjęciu już tylko Maroko widziane znad dachów Marbelli). Dalekie, nieodkryte, cierpliwie na mnie czekające. Taki jest dla mnie ten afrykański kraj, który regularnie widuję z hiszpańskiego brzegu, ale do którego nie mogę jakoś zawitać. 😔
⚓️
Im bardziej marzę o odwiedzeniu Maroka, tym bardziej lubię czytać – i publikować – teksty Anki Florczak, która zna ten kraj od podszewki. Teraz pisze ona dla nas o porankach marokańskich kobiet. Link znajdziecie w bio.
⚓️
„Pleciony słomkowy kosz nieznacznie chwieje się na głowie Hadidży. Zmęczona przystanęła na chwilę na stromej górskiej ścieżce, która prowadzi ją hen w dół, aż do przykucniętego wśród soczystej zieleni niebieskiego miasta. Słońce niedawno wstało, więc upał nie dokucza jeszcze tak bardzo. Zanim powietrze rozedrga się rozpalonym skwarem, będzie już prawie na miejscu. Schroni się w wąskich zaułkach, a nogi powiodą ją na główną ulicę, na której od wczesnego poranka mieszkanki wiosek ukrytych w górach Rif prezentują swoje towary. Postawi kosz na ziemi. Chwalić Boga, masło i ser dotrą w nienaruszonym stanie. Nikt nie robi ich lepiej od niej. Z dumą podniesie wzrok i pozwoli mu błąkać się pośród rozkrzyczanego tłumu.” Więcej na lente-magazyn.com.