O liczbach i syndromie oszusta

Syndrom oszusta, po angielsku imposter lub impostor syndrome, na który ewidentnie cierpię, to problem opisany przez psychologów pod koniec lat ’70.  Dotyka on podobno blisko ¾ osób czynnych zawodowo i sprawia, że w nieustannym napięciu żyją ci, których osiągnięcia dawno uznano za absolutnie niepodważalne. Okazuje się, że jestem w doborowym towarzystwie:  na ławie oszustów zasiadają ze mną chociażby hollywoodzki gwiazdor i dwukrotny laureat Oscara Tom Hanks oraz sam Albert Einstein. Wielki uczony tuż przed śmiercią wyznał bliskiej osobie, że czuje się kłamcą, którego dorobek naukowy jest najzwyczajniej w świecie… przeceniany. Witaj w klubie, Albercie! – mam ochotę zakrzyknąć, choć śmiem podejrzewać, że z matematyką radził sobie trochę lepiej ode mnie. Nie bez powodu w roku 1999 wznosiłam dziękczynne modły do nieba, gdy okazało się, że mój rocznik nie musi zdawać jej na maturze, i że szkołę średnią skończyć mogę egzaminem z języka polskiego, angielskiego i włoskiego.

W ramach rad dotyczących sposobów radzenia sobie z syndromem oszusta – nieustannego zamęczania się wątpliwościami odnośnie do swoich kompetencji – specjaliści sugerują, by dać sobie przyzwolenie na niepewność. To właśnie będę próbować robić w tym miesiącu, który dla wielu z nas stanowi nowy początek, pełen zagadek i znaków zapytania. Przy okazji na stronie naszego magazynu przyjrzymy się liczbom, które, według Pitagorasa, regulują rzeczywistość, a w opinii Platona – są esencją harmonii, której tak bardzo nam trzeba. Szukając jej, obserwujmy swoje wahanie i rozterki, i spróbujmy się z nimi zaprzyjaźnić, zamiast z nimi walczyć. Nie musimy posiadać wszystkich odpowiedzi – ważne, że jesteśmy wystarczająco mądrzy, by ich łaknąć i szukać.