aktualności
cyklicznie
kultura
Lente-Inspiracje
ludzie
obrazowo
podróże
styl życia

Magazyn śródziemnomorski Julii Wollner

O nas
Sklep
Współpraca
FAQ

Styczeń 2019

Lustro

Próżność, pycha, przyszłość i prawda.

05 Sty

Lustrzana perspektywa

Julia Wollner

06 Sty

Wenus z lustrem

Gosia Villatoro

08 Sty

Ziemowit Skibiński, Zwierciadło Śródziemnomorza. Rozmowy z Zygmuntem Kubiakiem

Julia Wollner

10 Sty

Spojrzenie wstecz. Lente 2018

Redakcja

11 Sty

Hasta la Muerte Francisca Goi. O starości w lustrze

Julia Wollner

15 Sty

Krzysztof Lisowski, Greckie lustro

Katarzyna Scalise-Rowińska

18 Sty

Crema catalana

Karolina Wiercigroch

21 Sty

Zwierciadła z Syrakuz

Karolina Janowska

22 Sty

Umberto Eco, Po drugiej stronie lustra

Julia Wollner

24 Sty

Narcyz, lustro i malarstwo

Beata Zatońska

27 Sty

Viganella. O sole mio!

Julia Wollner

29 Sty

Współczesne kino izraelskie

Julia Wollner

Współczesne kino izraelskie

31 Sty

Śródziemnomorskie lustra. Kilka słów o historii

Marta Norenberg

Poprzednie tematy

Styczeń 2021

Codzienność

Tematem roku 2020 było u nas ciało

Styczeń 2020

Ciało

Listopad 2019

Marzenia

Październik 2019

Odkrycia

Wrzesień 2019

Liczby

Sierpień 2019

Żar

Lipiec 2019

Woda

Czerwiec 2019

Pełnia

Maj 2019

Łagodność

Kwiecień 2019

Powietrze

Marzec 2019

Most

Luty 2019

Kamień

Grudzień 2018

Ogień

Listopad 2018

Czas

Październik 2018

Magia

Wrzesień 2018

Złoto

Czerwiec 2018

Taniec

Maj 2018

Poezja

Kwiecień 2018

Kwiaty

Marzec 2018

Ziarno

Luty 2018

Maska

Styczeń 2018

Słodycz

Grudzień 2017

Człowiek

Listopad 2017

Cisza

Październik 2017

Dom

Wrzesień 2017

Kolory

Sierpień 2017

Arkadia

Lipiec 2017

Ucieczka

Czerwiec 2017

Dziecko

Maj 2017

Rodzina

Kwiecień 2017

Optymizm

Marzec 2017

Przełomy

Luty 2017

Brzegi

Chcesz porozmawiać?

Napisz do nas! Nasz adres to
info@lente-magazyn.com

Archiwum
Sklep
O nas
Płatności i dostawa
Regulamin
Polityka prywatności

ⓒ LENTE 2016 – 2020
| Design & development: tausendsassa
ⓒ LENTEUP 2020 –
| Development: ekaram

lente_by_julia_wollner

Mirt – jedna z moich ukochanych śródziemnomors

Mirt – jedna z moich ukochanych śródziemnomorskich roślin – kojarzy mi się przede wszystkim z Sardynią, gdzie występuje bardzo często i jest też uprawiana w sposób sztuczny. Miejscowi skwapliwie to wykorzystują, oferując turystom rozmaite pachnące specyfiki o aromacie mirtu, od mydełek po odświeżacze powietrza do wnętrz, używane zresztą z upodobaniem w lokalnych hotelach. Jednak mirt to nie tylko Sardynia; stanowi dziś jeden z ważniejszych roślinnych produktów w Izraelu, historycznie zaś – jest przede wszystkim krzewem Wiecznego Miasta.
⚓️
Na stronie Lente (lin w bio) znajdziecie teraz materiał o historii i symbolice mirtu – roślinie Afrodyty, krzewie zakochanych, opiewanym przez poetów i portretowanym przez malarzy. Jak dowodzą naukowcy, mirt stanowi też swoiste panaceum zawierające w swych tkankach aspirynę. Dla religijnych Żydów jest natomiast składnikiem lulawu, czyli specjalnego bukietu używanego w rytuałach święta Sukot. Co jeszcze warto wiedzieć o mircie? Koniecznie sprawdźcie!

W najnowszym numerze magazynu „Sens” (ze Scarl

W najnowszym numerze magazynu „Sens” (ze Scarlett Johansson na okładce) znajdziecie mój kolejny wywiad z Pawłem Smoleńskim i Jarosławem Mikolajewskim. Przypominam, że jedna rozmowa z autorami „Czerwonego śniegu na Etnie” (@wydawnictwoczarne ) została już opublikowana na stronie magazynu „Lente”.

Moja najmłodsza córeczka, Roma Antonia, kończy

Moja najmłodsza córeczka, Roma Antonia, kończy dziś 12 miesięcy. Był to rok trudny i niepodobny do innych, a przede wszystkim bardzo różny od tego, co sobie wymarzyłam i zaplanowałam. Dość powiedzieć, że nigdy w życiu nie byłam tak zmęczona, jak teraz. 😉
⚓️
Imię dzisiejszej jubilatki pochodzi zapewne od greckiego rzeczownika rhòme (ῤώμη), który znaczył tyle, co “siła”. I rzeczywiście, jest Roma moim źródłem mocy. Na przekór trudnościom, sprawia, że chce się chcieć. Dziękuję Ci za to, córeńko, i życzę, byś potrafiła ze swojej siły pięknie korzystać. ❤️

Na lente-magazyn.com Agnieszka Jasińska pisze o k

Na lente-magazyn.com Agnieszka Jasińska pisze o książce „Kalimera. Grecka kuchnia radości”, której autorem jest @dionisiossturis 🇬🇷
⚓️
>>”Kalimera. Grecka kuchnia radości” to ponad 70 świetnych przepisów w jednym albumie. Autor poprzedza je pięknym wstępem, stanowiącym rodzaj hołdu dla Mamy, która miała ogromny wpływ na jego zainteresowanie kuchnią. Wspomina też swój pobyt na stypendium w greckiej Joaninie, gdzie miał okazję jadać w studenckiej stołówce. Miejsce to okazało się źródłem inspiracji i wiedzy na temat gotowania w regionie. Wstęp zawiera też kilka kanonicznych zasad związanych z grecką kuchnią. Ma być dużo, smacznie, prosto; jedzeniem mamy się dzielić, a cały posiłek ma zawierać przynajmniej jeden ze składników takich jak: feta, oliwa, oregano, świeże warzywa, ciasto filo.”<<
Całość recenzji: link w bio.

Każdy ma chyba w swoich elektronicznych folderach

Każdy ma chyba w swoich elektronicznych folderach zdjęcia, które niby nie przedstawiają nic bardzo wyjątkowego, a jednak wywołują na twarzy uśmiech. Wśród moich jest na przykład to: nieznani mi zupełnie panowie usadowieni na murku we włoskiej Pienzy. Siedzą i machają beztrosko nogami, niczym małe dzieci. Jeden żywo gestykuluje, drugi obserwuje przechodniów, jeszcze inny – pogrążony jest w rozmowie z kolegą. Ot, śródziemnomorska codzienność. Nie widzimy wszystkiego, nie znamy ich bolączek i smutków, które na pewno mają, jak wszyscy. Zauważamy jednak radość chwili, którą daje wyjście z czterech ścian i spotkanie drugiego człowieka. Takich chwil życzę Wam jak najwięcej na ten tydzień!

Od dawna szukałam książki, która objaśni mi G

Od dawna szukałam książki, która objaśni mi Grecję. Kraj ten fascynuje mnie i przyciąga; jednocześnie zmagam się jednak z kompleksem italianistki. Włochy poznałam dogłębnie i z książek, i z życia; na kolejne uniwersyteckie studia nie miałam już ani chęci, ani czasu, a samodzielne wyprawy do Aten czy na wyspy nie dawały wystarczających odpowiedzi. Brak znajomości języka uniemożliwiał zbudowanie obrazu, który dałby mi poczucie objęcia myślą jakiejś bliżej nieokreślonej greckiej całości. Czekałam więc na opowieść, która pozwoli mi zobaczyć więcej. Więcej niż pokazują foldery w biurach podróży, ale też więcej, niż widzą moje oczy podczas krótkiego pobytu. Dzięki @dionisiossturis wreszcie się doczekałam.
⚓️
Recenzja książki „Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji” D. Sturosa (@wydawnictwo_poznanskie ) – link w bio.

Usiądźcie i popatrzcie na morze. Rozpocznijmy do

Usiądźcie i popatrzcie na morze. Rozpocznijmy dobrze ten tydzień!
⚓️
Huśtawka nie jest wynalazkiem śródziemnomorskim (zapewne pochodzi z Mezopotamii lub Indii), ale najstarsze na świecie przedstawienia huśtawek pochodzą z Grecji. Należy do nich terakotowa rzeźba bujającej się kobiety z Hagia Triada (ok. 1450 r. p.n.e.). Można ją podziwiać w Muzeum Archeologicznym w Heraklionie na Krecie.
⚓️
Huśtanie uspokaja i przywraca poczucie bezpieczeństwa, kojarząc się z odczuciami z życia płodowego. Wpływa też pozytywnie na układ przedsionkowy, wspomagając koordynację ruchową. To jak, przekonani? Zapraszam Was na huśtawkę sfilmowaną na największej greckiej wyspie. Widok jest przedni. Dobrego tygodnia!

Bób jest jedną z najstarszych roślin uprawnych

Bób jest jedną z najstarszych roślin uprawnych na świecie. Prawdopodobnie wywodzi się z Bliskiego Wschodu. Gęsto porastał dolinę Nilu, a jego zielone nasiona stanowiły podstawowy pokarm wielu Egipcjan.
⚓️
Starożytni Grecy wierzyli, że w strąkach bobu chowają się dusze zmarłych. Być może dlatego Pitagoras zalecał swoim uczniom, żeby bobu unikali. Podobno matematyk był jednym z największych przeciwników bobu w starożytności.
⚓️
U nas bób to zdecydowanie smak lata; we Włoszech zaś kojarzy się z wiosną. Pierwsze zbiory zielonych strąków na Półwyspie Apenińskim przypadają na początek piątego miesiąca. Mieszkańcy Rzymu celebrują święto Pierwszego Maja wycieczkami na wieś i piknikami, na których podają świeży bób, dojrzały ser pecorino romano i schłodzone białe wino.
⚓️
Na lente-magazyn.com znajdziecie teraz wspaniały przepis na spaghetti z bobem i serem pecorino, który (razem ze zdjęciami, także tym tutaj) przygotowała niezastąpiona @karolina_wiercigroch

Czego nauczyła ich Sycylia? Czy pojechaliby razem

Czego nauczyła ich Sycylia? Czy pojechaliby razem do Izraela? Przy którym rozdziale autentycznie się pokłócili? Na moje pytania odpowiedzieli autorzy książki „Czerwony śnieg na Etnie” – Jarosław Mikołajewski i Paweł Smoleński. Link do wywiadu znajdziecie w bio.
⚓️
JM: „Reportaż nie jest wyrwanym, idealnie odtworzonym kawałkiem rzeczywistości. Każdy z nas coś widział i coś streszczał, z najlepszymi intencjami. Byliśmy tego świadomi i z tym pogodzeni. I nic sobie na wzajem nie poprawialiśmy.”
⚓️
PS: „Sycylia jest prowincją, a zarazem centrum wszechświata. Leży na uboczu, a z drugiej strony jest tak otwarta, tak mądra, że może rywalizować z Nowym Jorkiem. Jest w niej też dużo podobieństwa do Polski – takiej Polski mojego dzieciństwa, trochę zahukanej, ale pełnej jakiejś takiej wrodzonej mądrości właśnie.”
⚓️
Na zdjęciu: kapliczka, a obok niej drogowskaz “Tempio di Diana” (Świątynia Diany), Cefalù.

W magazynie "Zwierciadło" ukazał się właśnie

W magazynie "Zwierciadło" ukazał się właśnie mój wywiad z rzymską seksuolożką Robertą Rossi, autorką książki tłumaczonej u nas przez Annę Osmólską-Mętrak i Natalię Mętrak-Rudę pt. "Dochodzę". Obraz włoskiego społeczeństwa, jaki się z niego wyłania, znacząco różni się od stereotypowej wizji tej nacji; może też stanowić zachętę do refleksji nad poziomem edukacji seksualnej w Europie w ogóle. Poruszone zostają także kwestie nowych zachowań, które wspólne są zapewne dla większości młodych ludzi także w naszej szerokości geograficznej. Poniżej znajdziecie kilka cytatów; do lektury całości rozmowy zapraszam do czasopisma, już dostępnego w kioskach i salonach prasowych.
⚓
Roberta Rossi: "Na południu Włoch nadal zdarza się, że kobiecie mającej okres mówi się, by nie szykowała majonezu albo nie dotykała kwiatów, bo zwiędną. Oznacza to, że pewne przesądy są nadal silnie zakorzenione."
⚓
"We Włoszech mamy do czynienia z pewnego rodzaju polaryzacją. Z jednej strony mamy Włochy purytańskie, które oburzają sceny seksu na kinowych ekranach, z drugiej – otwartą, wyzwoloną Italię, która bawi się seksualnością, używa aplikacji randkowych, ogląda treści pornograficzne, kupuje seks-zabawki, uprawia wirtualny seks i oddaje się sextingowi, szczególnie teraz, w pandemii."
⚓
"Włoscy prawnicy zachęcają, by w momencie rozstania z partnerem seksualnym wysłać mu na piśmie prośbę o usunięcie wszystkich naszych zdjęć, które mogłyby zostać wykorzystane przeciwko nam. Wówczas, gdyby miała miejsce sytuacja typu revenge porn (pornozemsty), mamy przynajmniej dowód na to, że nie wyraziłyśmy nigdy zgody na wykorzystanie naszego wizerunku."

Jestem bardzo kiepska we wszelkie zabawy manualne,

Jestem bardzo kiepska we wszelkie zabawy manualne, a do malowania nigdy mnie nie ciągnęło. Zaskoczyłam więc samą siebie, dokonując, na urlopie, zakupu akwareli i pędzli. Miało to miejsce zaraz po wyjściu z Muzeum Archeologicznego w Heraklionie, którego skarby dosłownie powaliły mnie na kolana.
⚓️
Kreteńskie doświadczenie popołudnia spędzonego z pędzelkiem w dłoni uznaję za całkiem udane – oczywiście nie ze względu na powstałą pracę (choć nie straszy tak bardzo, jak się spodziewałam), a efekt uspokajający, który, jak wiem, wielu do tego hobby skłania. Przyznam, że mam ochotę spróbować ponownie!
⚓️
Kto z Was rysuje bądź maluje w celach czysto relaksacyjnych?

Wczoraj obchodziliśmy rocznicę urodzin Artemisii

Wczoraj obchodziliśmy rocznicę urodzin Artemisii Gentileschi. Zauważywszy ten fakt, opublikowałam na stronie „Lente” tekst, który przesłała mi kiedyś Karolina Janowska (link w bio). Opowiada on biografię Artemisii oraz drugiej słynnej włoskiej malarki, Sofonisby Anguissoli. W artykule niewiele rozprawia się o samym malarstwie; pomyślałam jednak, że do dzieł artystek wrócimy w kolejnym poście, a w Artemisiowy jubileusz dobrze przynajmniej poznać jej życiorys.
⚓️
Ku mojemu zdziwieniu, znajomy (i życzliwy mi!) znawca włoskiej sztuki skomentował artykuł twierdzeniem, że przedstawia on nową wersję historii, pisaną dziś w duchu wojującego feminizmu. Karolina powtórzyła wszak popularną tezę, jakoby kobiety w czasach Sofonisby i Artemisii malować w zasadzie nie mogły – nie przyjmowano ich bowiem na przykład do cechów malarskich.
⚓️
Niestety moja wiedza w temacie nie pozwala mi na polemikę z tymże komentarzem. Rozważając dyskusję, natychmiast przypomniałabym zresztą sobie moje ukochane słowa Sokratesa: „Strzeż się ludzi, którzy są pewni tego, że mają rację” – cytat ten zwykle mnie przed sporami zatrzymuje. 🙂 Wieczór upłynął mi jednak na rozmyślaniu: jak to jest z tym feminizmem? Kiedy jest on „wojujący”? Czy w ogóle można używać takiego przymiotnika? Mnie wydaje się on zawsze chybiony: jeśli feminizm to ruch i walka na rzecz prawnego i społecznego równouprawnienia kobiet, to owszem, musi być wojujący z założenia. Dodanie epitetu zamienia się tu zatem w tautologię.
⚓️
Na zdjęciu jest moja córka Lia z albumem o Galerii Uffizi – na jednej z reprodukcji widać dzieło Artemisii. Rozmawiałyśmy sobie dzisiaj o tym, czy dziewczynom „jest trudniej”. Wnioski, z szacunku do mojej interlokutorki, zachowam dla siebie. Ciekawa jestem jednak: jakie Wy macie przemyślenia względem tej historii?

To jedno z moich ulubionych zdjęć z Neapolu. Hałaśliwe dzieciaki, stary budynek, kapiące pranie, motocykle… Wiele elementów południowowłoskiej codzienności na jednym podwórku. ❤️
⚓️
Wstawiam dziś tę fotografię ponownie, by przypomnieć, że do końca tygodnia możecie wziąć udział w konkursie na naszym fanpage’u na Facebooku (link umieściłam w bio). Do wygrania jest książka Agnieszki Kwiatek „W labiryncie południowych Włoch”. Spora część publikacji poświęcona jest właśnie stolicy Kampanii. Zapraszam do zabawy!

Da się? Da się! Można napisać lekką książkę o Włoszech bez uciekania się do wyświechtanych zwrotów, toskańskich słońc, błękitów nieba i słodkich lodów na piazza, spożywanych przy niezbędnym akompaniamencie mandoliny. Zachować prostotę i skromność wypowiedzi, nie pretendując do miana literata roku. Przekazać informacje ciekawe i przydatne, podzielić się doświadczeniem i zachęcić czytelnika do zgłębienia tematu. Opublikować naprawdę sympatyczny tekst. Zrobiła to właśnie Agnieszka Kwiatek – gdańszczanka, filolożka, od 2007 roku mieszkająca na południu Italii.
#wlabirynciepołudniowychwłoch

⚓️
Pełna recenzja książki: link w bio.
⚓️
Weź udział w konkursie na naszym fanpage’u na Facebooku i wygraj swój egzemplarz!

Już jutro napiszę dla Was o książce Agnieszki

Już jutro napiszę dla Was o książce Agnieszki Kwiatek, poświęconej codzienności w południowej Italii. Będzie też konkurs z egzemplarzami do wygrania!
⚓️
Tymczasem, dla równowagi, wstawiam fotografię z Włoch północnych, zrobioną dzisiaj przez moją przyjaciółkę Joasię Porembę, podróżującą właśnie przez nasz ukochany „But”.
⚓️
I teraz pytanie do Was, bom bardzo ciekawa (a i swoją odpowiedź pozostawię w komentarzu): jesteście team północ czy team południe?

Może macie ochotę na spacer po Rzymie, z piękną muzyką w uszach?
⚓️
6 lipca 2021 roku mija 12 miesięcy od śmierci wielkiego, nieodżałowanego Ennia Morricone, autora muzyki do przeszło 500 filmów.
⚓️
Na stronie Lente (link w bio) znajdziecie zapis tekstowy moich radiowych audycji z RMF Classic, gdzie kilka lat temu, z okazji łódzkiego koncertu Maestra, opowiadałam o najważniejszych dla Niego zakątkach Wiecznego Miasta.
⚓️
Zapraszam do lektury. Koniecznie połączonej ze słuchaniem utworów Morricone! 🎶

🏺 Nie tylko pięta. Ciekawostki o Achillesie (5

🏺 Nie tylko pięta. Ciekawostki o Achillesie (5) 🏺

Jak pisałam już wczoraj, Achilles stał się na przestrzeni dziejów jedną z ulubionych postaci rodziców, którzy stracili dziecko. Prawdziwym hołdem złożonym Achillesowi jest Achilleion – pałac cesarzowej Elżbiety Bawarskiej na Korfu, uwielbiany przez turystów i znany z filmu o przygodach Jamesa Bonda Tylko dla twoich oczu (1981). Rezydencję wzniesiono w końcu XIX wieku według projektu neapolitańskiego architekta Raffaela Caritto. Sissi (na zdjęciu ze mną) uwielbiała Grecję, najchętniej zaś odpoczywała właśnie na Korfu. Jednak piękny architektoniczny kompleks, stworzony wokół postaci herosa, miał tragiczny rodowód. Cesarzowa utożsamiała z Achillesem swojego syna Rudolfa, który przedwcześnie zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach – z ręki własnej lub mordercy. Zrozpaczona matka nakazała, by posąg umierającego Achillesa dłuta Ernsta Hertera, umieszczony w posiadłości, miał twarz arcyksięcia. Podobieństwi było ponoć tak uderzające, że Sissi kazała odwrócić rzeźbę tyłem do pałacu, bo jej widok rozrywał jej serce.
⚓
To już ostatnia ciekawostka o bohaterze pięknej powieści Madeline Miller "Pieśń o Achillesie" (@wydawnictwoalbatros). Koniecznie sięgnijcie po nią tego lata!

Opatia znana jest wielu naszym rodakom zmierzając

Opatia znana jest wielu naszym rodakom zmierzającym na wakacyjny wypoczynek do Chorwacji. Nie wszyscy wiedzą jednak, że ten popularny kurort ma długą tradycję; można wręcz powiedzieć, że “nasi” byli tam niemal od jego narodzin.
⚓️
Do najbardziej znanych Polaków odwiedzających Opatię należeli: Henryk Sienkiewicz, Maria Konopnicka, Stefan Żeromski i Stanisław Witkiewicz. Sporo czasu spędził tam również Józef Piłsudski.
⚓️
O Opatii na stronie Lente pisze dzisiaj polonistka Agnieszka Jasińska (link w bio). Ja do chwili obecnej nie mogę otrząsnąć się z szoku po lekturze słów cytowanego przez nią w artykule Stanisława Witkiewicza:
„Nie mam żadnego do krain południowych, jako takich, interesu – uważam to za straszną konieczność życia, którą trzeba mądrze odrobić – nic więcej.” 😂 Uwierzylibyście, że tacy ludzie chodzą po Ziemi? 😮

🏺Nie tylko pięta. Ciekawostki o Achillesie (4)

🏺Nie tylko pięta. Ciekawostki o Achillesie (4) 🏺

Achilles stał się na przestrzeni dziejów jedną z ulubionych postaci rodziców, którzy stracili dziecko – jego matka robiła wszak co mogła, by zapewnić mu nieśmiertelność. I choć nie dopięła swego, to chwała, która okryła jej ukochanego syna, trwa do dziś. Neoklasycystyczny angielski rzeźbiarz Thomas Banks przedstawił Achillesa jako bezbronne niemowlę trzymane przez matkę za stopę podczas zanurzania w wodach Styksu. Pierwotni właściciele dzieła, Thomas i Jane Johnes, najprawdopodobniej życzyli sobie, by pokazywało ono ich osobistą walkę o ochronę zdrowia i życia dzieci – Tetyda ma rysy Jane, a Achilles – córki pary, małej Mariamne. Trzy lata przed powstaniem rzeźby małżeństwo straciło synka. Rzeźbę Banksa oglądać można w Victoria and Albert Museum w Londynie.
⚓
Przepięknie o Achillesie pisze Madeline Miller w powieści wydanej właśnie przez @wydawnictwoalbatros , którą z całego serca Wam polecam. Także z perspektywy, o której wspominam wyżej – matki tracącej dziecko. Niestety, było mi pisane poznać ją 2 lata temu, a Achilles stał mi się wówczas szczególnie bliski.
⚓
Zdjęcie z książką "Pieśń o Achillesie" mąż zrobił mi wczoraj na greckiej plaży. W podobnym miejscu spotykali się Tetyda i Achilles, o czym przeczytać możecie na kartach powieści.

🏺Nie tylko pięta. Ciekawostki o Achillesie (3)

🏺Nie tylko pięta. Ciekawostki o Achillesie (3)

Peleus i Tetyda, rodzice Achillesa, bohatera doskonałej powieści M. Miller wydanej właśnie przez Albatrosa, mieli w sumie aż siedmioro dzieci. Wszystkie poza naszym bohaterem zmarły we wczesnym dzieciństwie. Niektóre źródła sugerują, że "dopomogła" im w tym własna matka, choć nie celowo – robiła po prostu wszystko, by zapewnić im... nieśmiertelność. Jedną z takich praktyk było hartowanie malutkich ciałek poprzez wkładanie ich do ognia (!!!). Kiedy urodził się Achilles, Tetyda smarowała też jego skórę ambrozją, czyli pokarmem bogów, oraz – co wiadomo powszechnie – zanurzała w rzece Styks, która płynie przez Krainę Umarłych. Kiedy ojciec chłopca dowiedział się o jej poczynaniach, porzucił Tetydę i postanowił, że syn będzie znajdował się pod jego wyłączną opieką.
⚓️
Co ciekawe, rzeka Styks naprawdę istnieje – jest strumieniem w greckim regionie Arkadia. Choć zanurzenie w wodach Styksu miało zapewniać nieśmiertelność, to wypicie ich powodować mogło poważną chorobę i śmierć. Według niektórych przekazów to właśnie w ten sposób umarł sam Aleksander Wielki. Amerykańscy naukowcy, zbadawszy wodę pobraną z rzeki, orzekli niedawno, że nie jest to niemożliwe – skały Styksu wytwarzają silnie toksyczną substancję zwaną kalicheamycyną, która powoduje uszkodzenia DNA, z początkowymi objawami osłabienia, zmęczenia i bólu, a następnie zapaścią narządów wewnętrznych i układu nerwowego i, ostatecznie, śmierci.
⚓️
Na zdjęciu: liczące sobie ponad 3.000 lat drzewo oliwne na Krecie (Vouves), być może najstarsze na świecie. Drzewa oliwne były w starożytności symbolem długowieczności, której nie udało się osiągnąć Achillesowi, ale także pokoju, który również nie stanowił części jego doświadczenia.
⚓️
#grecja #hellada #achilles #mitologia #starożytnagrecja #drzewooliwne #oliwka #drzewo #drzewa #podróże #podroze #kultura #tree #trees #olivetree #naturelovers #naturephotography #przyroda #nature #greece #instagreece #igersgreece